Alan ihlâli yapmayalım

Lâtif Nükteler kitapçığında Üstad Bediüzzaman Hazretleri Ehl-i Beyt ile ilgili olarak diyor ki: “Hem katiyen bil ki; Resul-i Ekrem Aleyhisselatü vesselâmın iki âlî var: Biri, nesebi âldir (ehl-i beyttir). Biri de Efendimizin (S.A.S.) şahs-ı mânevîsinin ve nurânîsinin peygamberlik noktasında âli var.”

Risale-i Nur talebeleri, Efendimizin davasının takipçileri olarak bu çeşit ehl-i beyte dahildir… Üstad Hazretleri, Ehl-i Beytin ana davasının hizmet-i imaniye ve Kur’aniye olduğunu söylüyor. “O mübarek zât (Hz. Ali) siyaset ve saltanattan ziyade, daha çok, mühim başka vazifelere lâyık idi. Eğer tam siyasî muvaffakıyet ve tamam saltanat olsaydı, Şâh-ı Velâyet (Velilerin Şahı) mânidar ünvanını hakkıyla kazanamayacaktı. Halbuki zâhirî ve siyasî hilâfetin pek çok üstünde mânevî bir saltanat kazandı ve üstad-ı küll hükmüne geçti; hatta kıyamete kadar mânevî saltanatı bâkî kaldı(…)  Onların (Ehl-i Beytin) elleri, muvakkat ve görünüşte olan bir saltanattan çekildi… Fakat parlak ve dâimî, mânevî bir saltanata tayin edildiler, âdî (sıradan) valiler yerine, evliya aktablarına merci oldular.”  (On Beşinci Mektup, İkinci Suâl)

“Elcevap: Dünya saltanatı aldatıcıdır. Âl-i Beyt ise İslâmî Hakikatleri ve Kur’ani hükümleri muhafazaya memur idiler. Halifeliğe ve saltanata geçen ya peygamber gibi mâsum olmalı veyahut Hülafa-i Râşid’in (Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer, Hz. Osman, Hz. Ali gibi dört büyük halife) ve Emevî halifelerinden Ömer İbn-i Abdilaziz ve Abbasî halifelerinden Mehdi-yi Abbasî gibi harikulâde bir kalbî zühdü olmalı ki, aldanmasın. Halbuki, Mısır’da Âl-i Beyt nâmına teşekkül  eden Fâtımîye Devleti Halifeliği ve Afrika’da Muvahhidî Hükümeti ve İran’da Safevîler Devleti gösteriyor ki, dünya saltanatı Âl-i Beyte yarama