[ Cuma Karaman] Siyaset, istismar ve din

Genel bir ifadeyle, kişi veya kişilerin kendi menfaatleri doğrultusunda dini ve/veya milli duyguları suiistimal etmesi ve sömürmesi anlamına gelen istismarın hayat bulduğu toplumlarda ne doğruluktan ne de karşılıklı güven ve itimattan söz etmenin imkanı kalmaz. Şüphesiz ki, hayatın birçok alanında karşılaşılabilen istismarın belki de en vahimi güç ve iktidar peşindeki siyaset esnafının ve din tacirlerinin halkın milli ve manevi duygularını istismar etmesidir.

Kabul etmeliyiz ki, özellikle dini alan siyasetçilerin istismarına alabildiğine açıktır. Hatta dini ve milli değer ve duyguların siyasilerin ana istismar malzemesi olduğu bile söylenebilir. Bu yüzdendir ki, siyasette ve sosyal hayatta edindikleri veya edinmeye çalıştıkları tüm varlıklarını ve kazanımlarını borçlu oldukları istismar, siyasetçilerin ve din simsarlarının kendisinden vazgeçebilecekleri bir olgu değildir. Söylem ve eylemlerini yere ve zamana göre uydurmakta son derece maharetli olan bu taife, insanları aldatmak veya maniple etmek için yeni yol ve yöntemler bulmakta da son derece mahirdirler. Nabza göre şerbet vermekte üstlerine yoktur. Hangi bölgede hangi söylem daha fazla prim yapıyorsa, hangi tavır daha fazla coşku uyandırıp alkış alıyorsa onu söyler, onu yaparlar. Bu siyaset simsarlarını, din bezirganlarını herhangi bir bölgenin insanından oranın daha yerlisiymiş gibi davrandıklarını görebilirsiniz. Çıkarlarının gerektirdiği duruma göre en dindardan daha dindar, en milliyetçisinden daha milliyetçi olabilirler. Prim yapmayacağını bildikleri yerlerde ise dine, imana veya vatana, bayağa dair tek kelimeyi ağızlarına almazlar. 

Manavdan sebze-meyve alırken gösterdiği hassasiyetin onda birini bile kendilerini yönetecek olanların veya peşinden gittikleri insanların dürüstlüğü konusunda göstermeyen bizim toplum ise buna biraz mü