[ Kamil Ergin ] Selahattin Bey, Orhan Hoca ve Hidayet Karaca

Geçtiğimiz hafta, kendi halinde bir öğretmen olan Selahattin Gülen’in MİT marifetiyle Kenya’dan kaçırılarak Türkiye’ye getirildiği haberini okuduk. Abisi Kemal Gülen’in metanetli ve şefkatli anlatımıyla öğrendiğimiz bu hadisenin üzüntüsü boğazımıza düğümlendi. Daha olayın iç yüzüne vakıf olamadan ikinci kötü haber Kırgızistan’dan geldi. O bölgedeki Hizmet okullarının kurucularından Orhan İnandı esrarengiz şekilde ortadan kayboldu. Kırgız halkını sokağa döken bu olayla bahçemize bir ateş daha düştü. 

Hemen ardından Hidayet Karaca gibi beyefendi ve kimlik sahibi bir gazeteciye gizli tanık ifadesiyle 1406 yıl ceza verildi. Karar hakkında yandaşların attığı ‘oh olsun’ twitleri insanlıktan utandırdı. Olanları hazmetmeye çalışırken üstüne bir de son günlerde Meriç’i geçenlerin darp ve gasp edilerek Türkiye tarafına geri itildiği haberlerini alıyoruz. Sınırı geçme mücadelesi veren çocuklu bir ailenin dramını ve nehrin iki yakasında başına gelenleri birinci ağızdan duysanız siz de benim gibi büsbütün kördüğüm olurdunuz.

Selahattin Bey, Orhan Hoca ve Hidayet Karaca’ya yapılanlar vesilesiyle beyaz sandalye ve Meriç’te can verenleri, hapiste büyüyen bebekleri, ayağı kelepçeli halde doğum yapan kadınları bir kez daha anmış olduk. Yaklaşık on yıldır kesintisiz devam eden zulüm, bugünlerde vites artırarak devam ediyor. Acı eşiğimiz öyle yükseldi ki işkence, ölüm ve tecavüz dışındaki  olayları sıradanmış gibi algılıyoruz. Oysa foseptik çukurunda yaşayan yamyamların birbirini yeme mücadelesine rağmen halen ortak düşmanları ve birinci gündemleri F…Ö. Bana göre, yaşanan son olayların ardından cadı avı süreci de çok farklı bir yere doğru evriliyor. 

Öte yandan gündemin yoğunluğu ve yapılacak işlerin çokluğu konuya odaklanmayı zorlaştırıyor. Magazin ve popüler konular arasında kayboluyor, gü