[Safvet Senih yazdı] Kur'an'ın âşıkları

Öğrencilik yıllarımda, Kur’an ve Arapça âşığı Hacı Ali Tosun Efendiden Arap Edebiyatı üzerine yazılmış Meânî kitabından Bedi, Beyan ve Meânî ilimleri okuduktan sonra Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin İşârâtü’l-İ’caz tefsirini okuyunca ve bu edebî güzelliklerin tatbikini görünce Kur’an’a hayran oldum. 

Daha sonra bütün Risale-i Nur Külliyatını defalarca mütalaa ve müzâkere edince,  İlhâmât-ı Kur’aniye, Sünuhat-ı Kur’aniye, İstihrâcât-ı Kur’aniye, İstimbâtât-ı Kur’aniye ve Tefeyyüzât-ı Kur’aniye olan bu harika eserler ile hazzına doyum olmaz  bir Kur’an bahçesine dalmış olduğumu hissettim ve iliklerime kadar bu zevkin lezzetleriyle dolup taştım…

Daha sonra da bu Kur’anî programı, hayata taşıyan M. Fethullah Gülen  Hocaefendiyi tanıma mazhariyetine ve kavuşunca da bu Kur’anî güzelliklerin tebellür ve temessül eden ve hayata yansıyan tezahürleriyle mestoldum…

Ayrıca bu hususta meselenin birinci bölümüyle ilgili olarak Şemsinur Özdemir’in güzel bir gayretle derleyip takdim ettiği “Hocaanne ve Ailesi”  isimli kitaptan bazı aktarmalar yapmak istiyorum: ‘(Hocaefendinin annesi) Refia Hanım babası Seyyid Ahmed Efendiden Kur’an öğretme gayretini, şuurunu görmüş, onun bu konuda dertlenmesine şahit olmuştu. (…)  Korucuk köyündeki çoğu genç kız ve kadın (1930 ve 1940’larda Tek Parti zihniyetinin hakim olduğu o yıllarda) Kur’an okumasını bilmiyor, namaz kılamıyordu. Refia Hanım, baba evinde alışmıştı. 

Kur’an öğretmeye, talebe yetiştirmeye… Hizmet etmek için elinden geleni yapıyordu. Kur’an öğrenmek isteyen de hâliyle onun kapısını çalıyordu. Gelen herkesi kabul ediyordu, onca işinin arasında… Fakat köyde Jandarma karakolu vardı ve Kur’ân öğretmek yasak olduğu için her an