[Safvet Senih yazdı] Lübnan selvisi gibi…

“Müminin misali EKİN gibidir. Ekini rüzgâr sallar durur. Mümin de sürekli belâ ve musibetlere maruz kalır. Münafık ise, sarsılmaz gibi duran ERZE AĞACI (Lübnan selvisi sedir ağacı) gibidir. O, bir kere sarsıldığında kökünden sökülür, bir daha da doğrulamaz.” (Müslim) 

“Bildiğiniz gibi rüzgâr, ekini bir o yana, bir bu yana sallar durur. Bu durum karşısında ekin yere doğru yatar ama rüzgâr, fırtına dindiğinde tekrar ayağa kalkar. İşte mümin de bela ve musibetlerle sürekli ırgılanır, hayat boyu çeşit çeşit imtihanlara maruz kalır ama o, bütün bunlar karşısında, sarsılsa bile Allah’ın (c.c.)  izni ve inayetiyle, asla devrilmez. Evet, mümin mânen yükselmesi, saflaşıp özüne ermesi, kötülükle mücadelede metafizik gerilimini sürekli canlı tutması ve daha bilmediğimiz / bilemediğimiz nice hikmetlere binaen bu dünyada sürekli imtihanlara maruz kalır.

“Yüksek ruhlar hep zirvelerde olduklarından dolayı, kar çarpacaksa ilk defa onlara çarpar, dolu vuracaksa, ilk defa onlara vurur ve aynı şekilde öncelikle onların tepesi buz bağlar. Bir yönüyle herşey ilk soluğunu onların tepesinde alır. Mesela bir İmam Gazzaliyi düşünecek olursanız o, içinde bulunduğu toplum açısından belli bir dönem anlaşılmadığından, tehcire (sürgüne, mecburî hicrete)  maruz bırakılmış o da başını alıp gitmiş, ıssız yerlere çekilmiş, mezarlarda tek başına dolaşmak zorunda kalmıştır. Abdülkadir Geylânî Hazretleri’nin münacatlarındaki serzeniş  ve şikâyetlerine bakacak olursanız, nelere maruz kaldığını çok daha iyi anlarsınız. Aynı şekilde Ebu’l-Hasan eş-Şâzilî Hazretlerinin maruz kaldıkları da diğerlerinden farklı değildir.

“Günümüze gelip ‘Çağın Fikir Mimarı’nın (Üstad Bediüzzaman Hazretlerinin)  çektiği sıkıntılara baktığınızda da, hayatında âdeta ona gülmenin hiç nasip olmadığı