"Bir Tek Yusuflara Tanındı bu Hak"

⏱ Okuma Süresi 2 dk•Yayınlanma Cuma, Nisan 24 2020

"Sen geldin ya, ey Ramazan! Mehib yüzlü, hilal kaşlı sevgili… Yakub’un Yusuf’u beklediği gibi... Hastanın sabahı beklediği gibi bekledik seni… İlk oruçta iftar ezanını, ilk görev yerinde anamı beklediğim gibi… Yüreklerimizin yorulduğu, ümitlerimizin solduğu günlerde geldin. Bizi soracak olursan işte gördüğün gibi…Kimimiz hapiste, kimimiz sürgünde, kimimiz kara toprakta…"

Bir Tek Yusuflara Tanındı bu Hak

Harun TOKAK | samanyoluhaber.com

İlk Ramazan sevdamı düşünüyorum.

Sanki daha dün gece gördüğüm tatlı bir rüya gibi her şey. Neredeyse yarım asır geride kalmasına karşın, o gece hafızamda hâlâ çok canlı.

Soğuk bir kış gecesi…

Karanlık, yağmurlu ve rüzgârlı ama ruhaniyet dolu bir sahur vakti.

Anacığıma, akşamdan tembihlemiştim sahura kaldırmasını.

Gecenin bir vaktinde “Oğlum, oruç tutacaksan kalk!” demişti.

Çocuklukta bir başka tatlıydı uykular.

Gözlerimi ovuşturarak yataktan doğrulmaya çalışıyorum. Ayaz abanıyor üzerime, bastırıyor beni. “Öteki odada ocak yanıyor oğlum.” sözünün sıcaklığı ısıtmaya yetmişti içimi.

Buz gibi suyla yüzümü yıkayarak, koşuyorum içeriye.

Rahmetli babam, türbesine nur inmiş bir derviş gibi sofranın başında bağdaş kurmuş oturuyor.

Ocaktaki ateşin aydınlığı şavkıyor yüzünde. Titrediğimi görünce gülüyor “Gel ateşe ver sırtını, şimdi ısınırsın.” diyor.

Dışarıda rüzgâr gecenin bağrını parçalıyor.

Uzaklardan da bir davul sesi karışıyor rüzgâra.

İlk defa bir sahur sofrasındayım.

Ocaktaki alevin ve gaz lambasının ışık oyunları, koyu gölgeler halinde yansıyor odanın duvarlarına.

Yer sofrasının üzerindeki tabakların gölgelerine gizlenmiş kaşıklara besmeleyle uzatıyoruz ellerimizi.

Babam “Acele edelim, imsak kesiliyor!” diyor.

Sahur davulunun sesi de gittikçe yaklaşıyor.

Odanın içindeki gaz lambasını alarak camdan, sokağın başına doğru bakıyorum.

Yolun karşısındaki evlerin küçük pencerelerinden ölgün ışıklar süzülüyor.