Bu sözler bana söyleniyor

Üstad  Bediüzzaman Hazretleri diyor ki: “Ben sekiz-dokuz yaşında iken, bütün nâhiyemiz ve etrafında ahâli Nakşi Tarikatı’nda ve oraca meşhur Gavs-i Hizan nâmiyle bir zâttan istimdad ederken, ben akrabama ve umum ahaliye muhalif olarak ‘Yâ Gavs-ı Geylânî’ derdim. Çocukluk itibariyle elimden ceviz gibi ehemmiyetsiz bir şey kaybolsa, ‘Yâ Şeyh! Sana bir Fâtiha, sen benim bu şeyimi buldur.’ Acâiptir ve yemin ediyorum ki, bin defa böyle Hz. Şeyh, himmet ve duasıyla imdadıma yetişiyordu. Onun için bütün hayatımda umumiyetle Fâtiha ve zikirlerden ne kadar okumuşsam, Peygamber Efendimizden (S.A.S.) sonra Şeyh Abdülkadir Geylani’ye hediye ediyordum. Ben üç-dört cihetle Nakşî iken, Kâdirî meşrebi ve muhabbeti bende irademin dışında hükmediyordu. Fakat tarikat ile meşgul olmama ilmin meşguliyeti mâni oluyordu.

“Sonra İlahî bir inayet imdadıma yetişip gafleti dağıttığı bir zamanda, Hz. Şeyh’in Fütûhü’l-Gayb nâmındaki, kitabı hüsn-ü tesadüf (tevâfuk) ile elime geçmişti. Yirmi Sekizinci Mektup’ta beyan edildiği gibi, Hz. Şeyh’in himmet ve irşadı ile Eski Said (r.a.) Yeni Said’e inkılap etti. O Fütûhü’l-Gayb kitabının tefe’ülünde en evvel şu fıkra çıktı. ‘Ente fî dâri’l-Hikmeti fatlub tabîben yüdâvî kalbek’ (Sen, Darül-Hikmetil-İslâmiyede bulunuyorsun. Bir doktor bul, kalbini tedâvî etsin.) Yani, ‘Ey bîçâre! Sen Dârü’l-Hikmeti’l-İslamiyede bir âzâ olmak cihetiyle güyâ bir hekimsin, ehl-i İslamın mânevî hastalıklarını tedâvî ediyorsun. Halbuki, en ziyade hasta sensin. Sen, evvel kendine tabib ara, şifâ bul; sonra başkasının şifasına çalış.’ İşte o vakit, o tefe’ül sırrıyla, maddî hastalığım gibi mânevî hastalığımı da katiyen anladım. O şeyhime dedim: ‘Sen tabibim ol’ Gerçekten, o tabibim oldu. Fakat pek şiddetli cerrâhî ameliyat yaptı. Fütûhü’l-Gayb kitabımda ‘Yâ gulâm!’ tabir ettiği bir talebesine pek müthiş ameliyat-ı cerrahiye yapıyor. Ben kendimi o gulâm (genç, evlat, hizmetçi) yerine koy