[Abdullah Aymaz] Muhkemât ve Müteşâbihat-1

Bakara Suresinde Cenab-ı Hak buyuruyor ki: “O vakit meleklere ‘Âdem’e secde edin’ dedik. Hepsi secde ettiler, yalnız İblis diretti, kibirlendi ve kâfirlerden oldu. Ve dedik ki, ‘Âdem! Eşinle birlikte Cennete yerleşin, oradaki nimetlerden istediğiniz şekilde bol bol yiyin. Sadece şu ağaca yaklaşmayın. Böyle yaparsanız zalimlerden olursunuz!  Derken Şeytan onların ayaklarını kaydırarak içinde bulundukları nimet yurdundan  çıkardı.” (2/34-36)

On İkinci Mektup’taki  Birinci Sual’de deniliyor ki: “Hz. Âdem Aleyhisselamın Cennetten çıkarılması ve bir kısım Âdem evlatları insanların Cehenneme atılması ne hikmettendir?” Üstad  Bediüzzaman Hazretleri bu soruya şöyle cevap veriyor: “Hikmeti, tavziftir (vazife verip görevlendirmedir). Öyle bir vazife ile memur edilerek gönderilmiştir ki; insanlığın bütün mânevî terakki  ve yükselişinin ve bütün insanî istidat ve kabiliyetlerin inkişaf ve gelişmeleri ve insanın mahiyetinin bütün İlâhî isimlere kapsamlı bir ayna olması o vazifenin neticelerindendir. 

“Eğer Hz. Âdem, Cennette kalsaydı melek gibi makamı sâbit kalırdı, insanî istidat ve kabiliyetler inkişaf edip gelişmezdi. Halbuki yeknesak  makam  sâhibi olan melâikeler çoktur, o tarz ubudiyet (kulluk) için insana ihtiyaç yok. Belki İlahî hikmet, nihayetsiz makamları kat edip yükselecek olan insanın istidadına uygun bir dâr-ı teklifi (yükümlülük, mükellefiyet diyarı olan dünyayı)  gerektirdiği için, melâikelerin aksine olarak muktezâ-yı fıtratı (yapı ve fıtratlarının  gereği olan)  mâlum günah ile, Cennet’ten çıkarıldı. Demek Hz Âdem’in Cennetten çıkarılması tamamen hikmet, büyünüyle rahmet olduğu gibi; kâfirlerin Cehenneme atılması da, haktır ve adâlettir. Onuncu Sözün Üçüncü İşaretinde izah edilmiştir.” 

Kıymetli bir arkadaşımız Almanya’da İlahiyat konusunda bir doktora çalışması yapmıştı.  Sonunda tez imtihanı