[Abdullah AYMAZ ] Senirkent felaketinden günümüze

1946 yılında yani Şeflik Döneminde bilhassa Eylül ayında başlayan baskınlarda ele geçirilen dinî kitaplar özellikle de Risale-i Nurlar ve onları okuyanlar büyük cürüm işlemiş gibi muamele görüyor, maznun ve mağdurlara düzmece suçlar isnat edilerek işlenilen suçlar ve işkenceler mâzur gösterilmeye çalışılıyordu.

Yıllarca, her yolu, her plânı denemelerine rağmen bir türlü durduramadıkları Hizmet-i İmaniye ve Kur’aniyenin hız kesmeden ilerlemesinden öfkeleri artıyordu.

Senirkent’te baskınlar gece yarısına doğru başlamıştı. Kalblerinde merhametin, vicdanlarında insafın izi kalmamış, gözlerini kan bürümüş ceberut tıynetli kimseler, üzerlerindeki resmî üniformaların himayesinde, kirli ve vicdanlarıyla insanların hânelerinin mahremiyetini ihlâl ediyorlardı. Önlerine çıkan her insana namlu doğrulttular, süngü tehditleri, dipçik darbeleri ile yataklarından kaldırıldılar ve günlük elbiselerini giymelerine bile fırsat  vermeden karakola götürdüler.

Ancak üç beş kişinin sığabileceği daracık nezarethanelere elleri ve gözleri bağlı onlarca insanı doldurdular ve günlerce susuz bırakmaları yetmiyormuş, zarurî  ihtiyaçlarını gidermelerine bile  izin vermediler. Mecbur kalıp  etrafı kirletenleri de bundan dolayı ayrıca ve daha şiddetli bir şekilde cezalandırmakla tehdit ettiler.

İş bu kadar da kalmadı  bu mazlumların her birine sorgulama sırasında çeşit çeşit işkenceler ettiler, hakaretli sözler söylediler, falakaya yatırdılar, farklı psikolojik işkencelere mâruz bıraktılar. 

İslam Yaşar Beyin tesbitiyle; menhus ruhlarının sadist salgılarını, bu menfur mezâlimle teskin edemeyince, maznunlara yiyecek birşeyler getiren, arayıp soran akrabalarını veya haklarında hüsn-i şehadette  bulunan arkadaşlarını da benzer muamelelerle  hayattan bezdirdiler.

Bu zecrî tedbirlere, maddî mânevî