[Abdullah Aymaz] Yaşatmanın zevkini duyanlar

Amerika’da bir arkadaşımız anlatmıştı: Hindistan’ın meşhur arabalarının patronu ve ülkenin bütün yer altı madenlerinin tek sahibinin kapısına yine bir gün Kimsesiz Çocuklar Vakfı temsilcisi gelmiş. Zaten daha önce çok gelmiş gitmiş ama bir türlü görüştürülmemiş. Artık bu sefer mutlaka ulaşmak arzusuyla çok ısrar edip karşısına çıkmış… Meselesini anlatmış. Adam o gün on bin dolar yardım etmiş… O günü çok huzur duymuş ve hoş bir zaman geçirmiş. Fakat bunun sebebini bir türlü anlayamamış. Zihninden hep şu mu, bu mu diye geçirmiş ama tam tespit edememiş.

Bir müddet sonra o temsilci bir daha gelmiş. Bu sefer elli bin dolar vermiş. Bakmış iç dünyasından bir sevinç huzur yükseliyor. Bunun üzerine onu çağırmış;  “Sizin ne kadar paraya ihtiyacınız var?” diye sormuş. O da “Üç yüz bin dolar” demiş. O da, o kadar parayı çıkarıp vermiş. Bakmış içini aynı huzur kaplamış. Artık, kendisi o kimsesiz çocukların arasına karışmış. Çocuklardan biri bacağına sarılmış ve böylece teşekkürünü belirtmiş… Bunun üzerine demiş ki: “O çocuğun bu hali, bana öyle bir mutluluk verdi ki, ülkenin bütün maden yatakları benim olduğu zaman duyduğum huzur ve sürurdan daha fazla bir mutluluk duydum.”

Cenab-ı Hak yapılan iyiliklerin mükâfatını onların içine yerleştirdiği için hemen peşin bir zevk ve lezzeti o iyiliği yapan kişi hissediyor. Pek çok himmet sahibi ağabeyden, “Siz, daha önce nerelerdeydiniz. Neden bize geç geldiniz? Evet ilk başta teklif edilen himmetleri vermek zor geldi. Âdeta baldırımızdan koca bir et parçası koparılıyor gibi geldi ama zamanla iş tadına vardık, verdikçe zevkle vermek istiyoruz!” dediler.

Bir ağabeyimiz şimdi merhum olmuş en çok himmet verenlerden bir iş sahibinden bahsediyordu: “O, yengenin ısmarladığı pek çok istekleri için ciddi pazarlık yapar ve aza indirmeye çalışır ve himmete gelince, hiç mi hiç d