Af talebi, zamanlama ve denge

“Kafile daha Mısır’dan ayrılır ayrılmaz, babaları etrafındakilere: ‘Şayet ‘Bunadı!’ demezseniz, doğrusu, ben Yusuf’un kokusunu alıyorum!’ dedi.” (12/94) ayetinde haber verilen, Hazreti Yusuf’un kokusunun ülkeler aşırı alınmasındaki mucizelik üzerinde durulmuştu.

Bu ayetteki Hazreti Yakup’un (aleyhisselâm) kokuyu aldığını cemaate haber verme üslubundan ve sonraki ayette geçen etrafındakilerin sözlerinden, bu insanların peygamberlik hakikatini ya tam anlayamadıkları veya daha önce mucizelere pek de muhatap olmamış oldukları anlaşılıyor.

Belki de bunların çoğunluğu Hazreti Yakup’un peygamberliğinin pek de farkında olmayan insanlardır:

“Bunun üzerine çevresindekiler şöyle dediler: ‘Vallahi, sen hâlâ eski yanılgında devam ediyorsun!’ Müjdeci gelip de gömleği Yakub’un yüzüne sürünce gözleri tekrar görmeye başladı ve: ‘Ben Allah katından sizin bilmediklerinizi bilirim dememiş miydim?’ dedi.” (12/95-96)

Bu bilmemezlik ve cehaletlerine rağmen Hazreti Yakup üslubunu onlara karşı bozmuyor, kullandığı kelimeler ve onlara yaklaşımıyla onları kazanmaya çalışıyor:

“Hazreti Yakup’un Hazreti Yusuf’un kokusunu yüzlerce kilometre uzaktan alması bir mucizeydi. Ağlamaktan ve yaşlılıktan katarakt olmuş gözlerinin o gömlek vesilesiyle açılması ise ikinci bir mucize oldu.

Gözleri açılır açılmaz o, zihinleri tevhide yönlendirerek, daha önceden bazı şeyleri bildiğini fakat bu bilgisinin Allah’tan geldiğini hatırlattı. “Ben biliyorum, ben anlıyorum, ben kavrıyorum.” demedi. Hiç kimseyi suçlamadı, ayıplamadı, kınamadı. Hiç kimsenin onurunu kırmadı. Allah’ı hatırlatarak konuyu noktaladı.

Bu, bir peygamber terbiyesidir. Peygamberler en kritik, en sevinçli, en heyecanlı, en hüzünlü ya da en korkulu anlarda dahi muvazenesini bozmaz, etrafı kırıp dökmezler. Muhataplarının akıbetini nazara alırlar. Bu yüzden hep dengeli düşünür ve dengeli davranırlar. Evet