'Ahirette buluşmak üzere...'

İnsan nice imtihanlara maruz kalıyor kısacık hayatında. Belki de en büyüğü dost görünenlerden gelen vefasızlık, daha da ötesinde hıyanet.

Evet, kısacık ömre sığdırılamayacak kadar büyük bir imtihan(dı).. Öncelikle hayatının gayesi öğrencilerinden koparan, varlığının anlamı olan değerleri anlatabilmekten mahrum kılan..

Ardından rızk(ın)a tasallut ile sadece sen olarak tek başına bir değil, aynı anda eline bakan bir çokların hukukuna giren..

Yetmedi, (boşluktan istifade) gıyabında insanlık şeref ve haysiyetine binbir gıybet, iftira ile ilişen..

Evet, böylesi bir imtihandan geçmiştim ben de diğer binlerce kaderdaşlarımla birlikte..

Bir telefonla çağrılmıştım fakülteme.. Ezik ve mahcup bir sesti arayan.. Malum bu oyunların dışındaki eli mahkumlardan.. Tutuşturulan evrakları uzatan eller benimkinden daha titrekti. Hocam, dendi, sonra susuldu.. Sonra bir yazınız var ama.. neredeyse duyulmayacak bir geçmiş olsunla birlikte..

Karşılarındaki bendim.. Hani senelerce aynı yerde birlikte hoş sohbet ettiğim insancıklar.. Yeri geldiğinde yanlarında olduğum, yeri geldiğinde olması gereken yerde.. Kalplerini kırabilirim endişesi ile defalarca hal hatır sorduğum kimseler..

Evraklar ki, altındaki imzanın sahibi arkadaşım, meslektaşım, dualarımda yer alan biriydi.

Yazının sesi olur mu? Olabileceğini bizzat gördüm diyebilirim.. İmzanın ses tonu bile ayrı haz taşıyan cinsten kuvvetli ve mesaj yüklü geldi. Ve sadece acıdım..

Oysa çok yakın kader birliğimiz olmuştu kendisiyle. Çok yardımlarım olmuştu..Çokk.. Mahremini bilecek kadar.. Gıyabında her şeye rağmen bir te