Allah “Onları bana bırak!” buyuruyor...

Mâdem ki, haklı olduğuna inanıyor ve mazlum-mağdur olduğunun şuurundasın, Allah’a dayan, Allah zâlim ve gaddarların hakkından gelecektir. Zaten “Onları bana bırak!” buyuruyor. Vaktimizi boşu boşuna, birilerinin iftiralarıyla, onları izleyerek öldürmeyelim. Bizim işimiz var: Hizmet-i imâniye ve Kur’aniye… Onlarla uğraşmaktan bu Hizmeti yapamayız. Halbuki cihanda bir EVRENSEL MERAK UYANMIŞ ve DÜNYA KADAR MÜŞTERİ MEYDANA GELMİŞ. Onlar bekliyor!..

Kur’an-ı Kerim’deki bütün âyetler, bizim için inmiştir. Âyetlerin hepsinde de “Bu bana indi, muhatabı benim; bana hitap ediyor.” diye ders ve ibret almamız gerekir. Kâfirler hakkında inen azap âyetleri için bile, “Acaba bize burada ne gibi dersler vardır?” diye düşünmemiz gerekir. Çünkü bazen Müslüman kimselerde, Müslüman olmayan vasıflar, İslâmiyete uymayan sıfatlar bulunabiliyor. O kötü hallerin de gerektirdiği cezalar vardır…

Meselâ diyelim ki: “Sonra bunların arkasından (Musa Aleyhisselamın, bütün mucizelerine şâhit olduktan sonra, ey İsrail oğulları)  sizin kalbleriniz katılaştı, artık onlar taş gibi, hatta ondan katı!.. Çünkü öyle taşlar var ki, içinden ırmaklar fışkırır. Öylesi var ki, çatlar da bağrından su kaynar.  Öylesi de var ki, Allah’ın haşyetinden, O’na tazimi sebebiyle yukarıdan düşüp parçalanır.” Allah yaptıklarınızdan habersiz değildir.” (Bakara Suresi, 2/74)

Şimdi biz ifadeler karşısında “Buralar zaten İsrail oğulları ile ilgili; öyleyse, hâşâ, bizi ilgilendirmez” diyebilir miyiz? Bize düşen, orada anlatılan ârızalara bakıp, “Acaba bizde de, öyle şey var mı?” diye kendimizi bir muhasebe ve muhakemeden geçirmek gerekir.

Bakınız, bu âyetten neler hissediyor?” En sert ve hissiz koca taşlar, nasıl bal mumu gibi, tekvînî emirlere, Allah’ın koyduğu fıtrî kanunlara karşı yumuşaklık gösteriyorlar. İlahî memur olan o lâtif sulara, o nazik ağaç köklerine, o ipek gibi damarlara o derece mukavemetsiz ve yumuşak davranıyorlar ki, güya