Annesi üzülmesin diye bir köşede ağlayan çocuk...

Türkiye’de artık adalet, hukuk ve vicdan kelimelerinin bir anlamı kalmadı. Ali Bulaç iki yıl önce “AK Parti Çanakkale Savaşı’ndan sonra başımıza gelen en büyük felaket” diyordu. Felaket 5 ay önce onun da kapısını çaldı. Aylardır hiçbir hukuki gerekçe olmaksızın diğer yazar ve gazeteciler gibi hapiste. Türkiye’nin şimdiki hali için ne diyordur bilmiyorum. Sadece yazar ve gazeteci değil 40 bin masum insan sadece “Cemaat’ten olma ihtimali” üzerine hapiste savaş esiri gibi tutuluyor. İddianame hazırlanmıyor. Çünkü yazacak hukuki gerekçe yok.

“… Söylenecek çok şey var fakat nasıl anlatmalı nereden başlamalı bilemedim.

Şöyle söyleyeyim siz hiç hayatta kimsesiz ve çaresiz kaldınız mı?

İçinizde kasırgalar, fırtınalar birbiri ardına esti mi ve hayatta Allah’tan sonra sırtınızı yasladığınız insan bir sabahın kör karanlığında sizden koparıldı mı?

O götürülürken arkasından şaşkınlıkla baktınız mı hiç?

Hayatın yükünü iki kişi omuzlarken, bu yükün tek kişinin omzuna bindiğini, içinizdeki yangın tüm dünyayı yakacak kadar büyükken bunu bir damla gözyaşı ile söndürmeye çalıştınız mı?

Canınız yanarken çocuklara yemek yedirip ders çalıştırmaya çalıştınız mı?

Onun yokluğunu ve o boşluğu nasıl yapsam da doldursam deyip saatlerce ağladığınız oldu mu?

‘Ne olur Allah’ım çocuklarım bu gece ağlamadan uyusunlar’ diye dua dua yalvardığınız oldu mu?

Çocuklarınıza gözyaşınızı göstermemek için geceleri gizli gizli ağladığınız oldu mu?

Ve en acı vereni de Annesi üzülmesin diye çocuğunuzun gizli bir köşede ağlayarak Allah’la konuştuğunu görmek, içini gözyaşlarıyla Allah’a döktüğünü gece yarısı far