Arap Baharı değil zemherisi

Hakim öfkeyle Temele sorar; Oğlum bu nasıl bir kazadır, ne yaptın da onlarca kişinin ölümüne sebep oldun? Temel mahcup mahcup olayı anlatır. Efendim der yokuş aşağı kamyonumla inerken birden fren patladı ve hızla aşağıya doğru inmeye başladım. Panik halinde ne yapacağımı, nereye döneceğimi düşünürken baktım sağ tarafta Pazar yeri var sol tarafta küçük bir çocuk var. Düşündüm çocuğun üzerine sürersem daha az zararla kurtuluruz.

Hakim yine öfkeyle sorar ‘iyi de bunca kişi niye öldü o zaman?

‘Efendim’ der Temel, ‘Çocuk Pazar yerine kaçtı.’

Adalet, hukukun üstünlüğü ve adil paylaşım iddiasıyla yola çıkan siyasal İslamcılar iktidar mı hukuk mu tercihi yapmak zorunda kalınca geriye tamiri ve tarifi mümkün olmayan büyük bir enkaz bıraktılar. Çünkü iktidar hukuk bölgesine kaçmıştı.

Arap Baharıyla başlayan süreç siyasal İslam’ı ve siyasal İslam’ın tesiri altında kalan bütün coğrafyayı tam anlamıyla bir enkaz haline getirdi. Oysa gösteriler başladığında nasılda umutlanmıştık! İslam dünyasının mazlum halkları baskıdan, rüşvetten, yolsuzluktan bıkmış başlarındaki totaliter rejimlere yeter artık diyordu. Üstünlerin hukuku bitecek, hukukun üstünlüğü gelecekti. ‘Yeter artık söz hakkın’dı

Tunus’ta başlayan kıvılcım giderek bir yangına dönüşmüş, Mısır’ı, Libya’yı ve daha sonra da Suriye’yi etkisi altına almıştı. Bu coğrafyalara halkın yönetimde etkili olacağı demokrasiler gelecek, herkes dini özgürlüklerine kavuşacak, ülkenin kaynakları da sadece küçük bir azınlık değil herkes faydalanacaktı artık. İslami referanslarla yönetime talip oldukları için hak ve adalet üzerine vücut bulacak bir yönetim anlayışının ülkeye hakim olması kaçınılmaz olacaktır diye düşünüyorduk.

Kâğıt üzerinde her şey çok güzel olduğu için, biz bildiğimiz bütün hamasi cümlelerle bu olayları destekleyip, demokrasi destanları yazarken Fethullah Gülen