Arslan Dövmesi!

Herkes dolduruşa gelir gelmesine de, siyasetçilerin egosentrik zaafları işletilmeye pek teşnedir. Hangisine sorsanız “Aslında siyasete atılmayı düşünmüyordum. Yakın ve uzak çevreden “İlle de siyasete gir. Memleketin sizin gibi helal süt emmiş evlatlarına ihtiyacı var!” ısrarlarına dayanamadım!” cevabını alırsınız. Kendilerini ağırdan satacaklar ya! 

İşin aslı hiç de öyle değildir. Hiç kimseye siyasetçi olsun diye öylesine ısrar ve baskı yapılmaz. Kerametleri kendilerinden menkul siyasi meczuplara sakın aldanmayın. Kıymeti harbiyeleri göğüslerine takılan TBMM rozetinden ibarettir. Madem bu kadar isteksiz, gönülsüz, kabiliyetli, eyvallahsız ve kendi çapınızda delikanlıydınız, Saray Avlusunda soğuktan burnunuz kızarana kadar neden el bağlayıp, yanaşık düzen eğitimine razı oluyorsunuz? Dahası, her tarafı sapır sapır dökülen siyasi yapıya karşı bir kez olsun onurlu davranıp, neden alıp başınızı gidecek bir omurgadan mahrumsunuz? Öyle ya, onların omurgaya ihtiyaçları yok! Sırt sırta verince zorla ayakta durabiliyorlar. Siyasi arenasındaki önü alınamayan karakter erozyonun boşuna değil!

Siyaset sahnesinin şöhret karması her zaman tercihe şayandır. Ne kadar çok oyuncu o kadar renklilik demek. Önemli olan, sahne aralarında oyuncuların değişebilmesi. Eskilerin dökülen cilaları, yenilerin toyluk ve acemilikleri tadına doyum olmayan seanslar sunar. Gösteri sanatlarında da durum öyle değil mi? Gençlik dönemimizin meşhur aktörlerinin birer birer öldüğüne üzülerek şahit oluyoruz. Bununla birlikte sektör, biz beğensekte beğenmesekte, yeni yüzlerle piyasa yapmaktan ve yoluna devam etmekten geri kalmıyor.

Siyaset, müzik ve spor da olduğu gibi, acemilik, toyluk ve amatörlüğe yer olmayan sanat ya da meslek türlerinden. ABD gibi, gelişmiş demokrasilerde, asgari dört, azami sekiz yılda kabuk değiştiren siyasi yapı kendi içindeki yenilenme