Aynı Cevir Çemberinden O da Geçmişti

Mevlana Celaleddin Rumî, Sıddîkî yani Hz. Ebu  Bekir-i Sıddık’ın torunu idi. İmam Rabbanî Ahmed-i Farukî, Hazret-i Ömer’in yirmi sekizinci nesilden bir torunu idi. Mevlana Halid-i Bağdadî, Hz. Osman’ın torunuydu. Üstad Bediüzzaman Said Nursi de Hz. Ali’nin torunu idi… Bu büyük müceddidler arasında böyle enteresan bir tevafuk vardı.

Hindistan’da Ekber Şah, her dinin iyi taraflarını alıyorum diyerek yeni uydurma bir din peşinde İslamiyet ve Müslümanlar aleyhinde icraatlarda bulunuyordu. İmam  Rabbanî Hazretleri  de bu tahribatı var gücüyle tamire çalışıyordu. 

İmam Rabbanî bütün sıkıntı ve inhirafların kaynağını; 1)İdarecilerin dinden uzaklaşmalarına, 2-Âlimlerin menfaat ve korku sebebiyle Kitap ve  Sünnetten ayrılmalarına, 3-Mutasavvufların da tarikatı şeriattan ayırmalarına bağlıyordu. 

Öbür taraftan fitne ve fesat grupları durmadan aleyhinde çalışıyorlardı.

Ekber Şah öldükten sonra yerine Cihangir Şah tahta geçti… Babasının uydurma din anlayışını devam ettirmedi ama nifak ve fesat ehlinin propagandalarının tesirinde kaldı. Çünkü bu hain gruplar devletin en üst seviyelerine kadar sızma başarısı göstermişlerdi. İftira ve tezvirat karşısında Cihangir Şah, İmam Rabbanî ve yakın taraftar ve mensuplarını ülkeyi terk mecbur etmek istiyor eğer terketmez ise hepsini öldürmeyi hedefliyordu. Onun için oğlunu İmam Rabbaniye gönderdi. O, İmama:  “Sultan Cihangir Şah, kendisine baş eğip secde etmenizi istiyor.”  dedi. Bunun için, Sultana secde etmenin caiz olduğunu gösteren bir FETVA  diyerek, saray imamına imzalattığı fetvayı gösterdi (Şimdiki Diyanetin ve İlahiyatın makam düşkünü hocalarına ne kadar da benziyor!..)  İmam Rabbanî  “Bu FETVA, imama zorla imzalattırılmıştır. Sultana secde câiz değildir.” dedi… Ondan büyük tepki bekleyen Cihangir Şah’ın oğlu, ondaki sakinliği görünce bu sefer alaylı bir tavırla “Eğer sultan olan babama baş eğip SECDE  ederseniz