Bediüzzaman Hz'nin perspektifinden 'zor zamanlar'

Sizler, bilerek, Güneş’ten daha parlak ve Cennet’ten daha güzel bir hizmetin içine giriyorsunuz.

Bu iman ve Kur’an hizmetiyle, İslâmiyet’in yüzüne çalınmak istenen yağlı karayı silmek, onun hârika güzelliklerini yaşayarak güneşin doğup battığı her yere ulaştırmak istiyorsunuz. Cennet ucuz ve Cehennem lüzumsuz olmadığı için yine biliyorsunuz ki, bu arzumuzun karşısına çıkacaklar olacaktır…

Bunun için, “Bu dünyada, bilhassa uhrevî hizmetlerde; en mühim bir esas, en büyük bir kuvvet, en makbul bir şefaatçi, en metin bir dayanma noktası, en kısa bir hakikat yolu, en makbul mânevî bir dua maksatlara ulaşmada en kerâmetli bir vesile, en yüksek bir haslet, en sâfî bir ubudiyet” olan İHLÂSI ve ihlâsın sırrını kendimizde yerleştirmek  zorundayız. Çünkü omzumuzda gayet ağır, büyük, kudsî ve herkesi ilgilendiren bir emanet var… Bu emaneti ancak ihlaslılar yani beklentisizler yani adanmış ruhlar yani “Ben ırgatım; makamda, mansıpta gözüm yok” diyenler taşıyabilir.

Üstad Hazretleri Afyon hapsinin sıkıntıları içinde iken, talebelerine yazdığı  pusulada şunları söylüyor: “Aziz, Sıddık, Vefadar ve Şefkatli Kardeşlerim! İki gündür hem başımda, hem âsâbımda tesirli bir nezle ağrısı var. Böyle hâllerde bir derece dostlarla görüşmekten teselli ve ünsiyet almaya ihtiyacım içinde acib bir tecrit ve yalnızlık vahşeti beni sıktı. Böyle bir nevi şikayet kalbe geldi: ‘Neden bu azap ve işkenceye tâbî tutuluyoruz, hizmetimize faydası nedir?’ Birden bu sabah kalbe ihtar edildi ki: Sizin, bu şiddetli imtihana girmek ve inceden inceye defalarca altın mı, bakır mı diye mihange vurulmak, her cihette insafsızca tecrübe edilmek, hem nefislerinizin hisseleri ve sinsi hileleri var mı, yok mu diye eleklerle elenmek; hâlisane, sırf hak ve hakikat nâmına olan hizmetiniz için lüzumu vardı ki, kader-i İlahî  ve inayet-i Rabbaniye bunlara müsaade ediyor.”

Üstad Hazretleri D