Bir merhamet erinin ardından...

Dün hiç beklemediğim bir anda hayatını insanlığa hizmet yolunda harcamış bir insanın vefat haberi ile irkildim. Önüne çıkan bütün zorluklara rağmen, bir küheylan gibi son nefesine kadar inandığı davasına sadık kalmıştı.

Aslında bu satırları merhuma taziye için kaleme almadım; aksine “Ey akıl ve basiret sahipleri, ibret alın” şeklindeki ilahi ferman gereği, yakından tanıma şerefine erdiğim Hüseyin Baydar ve Ali Bayram gibi hocalarımızın veya tanımasam da aynı çizgide yaşamış nice kahramanların hayatları üzerinde düşünerek, insanlığa hizmette samimiyet ve ihlasın ne anlama geldiğini sizlerle bir kez daha paylaşmak istedim. 

İnsanlığa hizmete inanmak, onların yüce duygularını harekete geçiren bir dinamo, soğukluğun karabasan gibi her yana çöktüğü bir dünyada yüreklere sıcaklık üfleyen bir meşale olmak.. Onların menfaatine olduğunu düşündüğümüz yolda hiç bir faniden maddi-manevi beklentiye girmeden bildiğimiz yolda ilerlemek.

Kalbinin en derinliklerinde, göz yaşlarını da ortak ederek, başkalarının acılarını duyup hissetmek, bunanla da yetinmeyip imdatlarına koşmak, akıl ve kalplerine sürekli ümit tohumları ekmek.. Çağın amansız hadiseleri karşısında yıkılmadan elif gibi dimdik ayakta durmak, insanlığa hizmet yolunun kolay olmadığını baştan bilip, sabırla ve mükâfatını sadece Allah’tan (c.c) bekleyerek sonuna kadar devam etmek...

Rahat ve rehaveti terk ederek bütün ömür ve akıl sermayesini insanlığın emrine vermek, sonra da yapılan iş karşılığında makam, mansıp, maddi menfaat veya sahte şöhret bekleme zilletine düşmeden sadece Cenab-ı Hakk’ın rızasına kilitlenmek demek.

Onlar, sevgi erleridirler; sevgilerinde samimi olmasalardı vatanlarını ve çoluk