Bir peygamber varisinin ardından 2

Kalbin Zümrüt Tepelerinde, Hakikat âşıklarının vuslata karşı dişini sıkıp dayanma azimlerinin, sabrın çeşitlerinden biri olduğunu ve buna “Sabr anillâh” dendiğini ifade etmektedirler:

Hocaefendi, vuslat arzusuyla yanıp kavrulan Hazret-i Mevlana’nın, insanın yitirilmiş bir cennetin çocuğu olarak Allah’tan gelmiş ve buraya atılmış bir zavallı konumunda bulunduğunu söyleyip durmasına ve vefat edeceği ana kadar şeb-i arus deyip sürekli iştiyak ateşiyle yanıp tutuşmasına rağmen, hiçbir zaman, “Allah’ım bir an evvel canımı al ki, Sana kavuşayım” şeklinde bir hissiyatı seslendirmediğini ve iradesinin hakkını vererek kavuşma arzusuna karşı sabrettiğini ifade etmektedirler.

Muhterem Hocaefendi de ömrü boyunca ötelere vuslat arzusu ve iştiyakıyla yakıp kavrulmuş bir insan olmasına rağmen, iradesinin hakkını vererek vuslat iştiyakına karşı sabreden Hak aşıklarından birisidir:

“Bu sabırlardan daha öte bir sabır da mukarrabînin, Cenâb-ı Hakk’ın cemâl-i bâ kemâline ve Hazreti Rûh-u Seyyidi’l-Enâm’a kavuşma adına iştiyakla yanıp kavrulmalarına karşı, ruhlarının ufkuna yürüyecekleri ana kadar dünyada kalmaya sabretmeleridir…

Çünkü bizi buraya gönderen O’dur. Emir edebin hatta aşkın da üstündedir. Aşk, insanı çıldırtsa da, O, “gel” demeden, gelme talebinde bulunma, O’na karşı saygısızlıktır. Bizi burada asker yapan O olduğuna göre, terhis tezkeremizi dolduracak da O’dur. O halde bize düşen, O’nun bu tezkereyi dolduracağı ana kadar dişimizi sıkıp burada kalmaya katlanmaktır. İşte bu da aşk u iştiyak karşısında sabırdır. Ne var ki, böyle bir sabır gerçekten inanmış, inanmanın ötesinde marifette derinleşmiş; derinleşip marifetten muhabbete, muhabbetten aşk u iştiyaka kanat açmış çok büyük zatların işi olduğundan bizim boyumuzu aşkındır.” (Sabır Çeşitleri Arasındaki Münasebet)

 

ALLAH’IM BANA GÜL DEVRİNİ GÖSTERME…

 

Hocaefendi, önceki asırlarda yaşanan bah