Bir Yıldız Doğuyor Afrika gecelerine

Sıcak ve yağmurlu bir yaz akşamının kızıl kızgın gün batımı, okyanusun ortasında gittikçe kızıllaşarak tamam oluyordu. 

İşte ayrılıyordu. 

Abdullah Aslan için veda vaktiydi.

Avrupa’nın konforlu evlerinden, aydınlık yollarından Afrika’ya; çamurlu yollara, karanlık sokaklara, akmayan sulara, kesik elektriklere, çöp kokularına, olmayan belediye hizmetlerine gidiyordu.

Kızıl sabahlara, güneş yüklü öğlelere, şehrin varoşlarında bitip tükenen hayatlara, acılarla yoğrulan gam yüklü karanlık gecelere gidiyordu.

Teneke barakalarda yaşayan, buldukları kuru bir ekmekle mutlu olan, dar ve  toprak sokaklarından üstü açık lağım kanalları geçen; hastalığın, ölümün eksik olmadığı Kara Kıta’nın güzel yürekli insanlarına gidiyordu.

Yakıcı güneş ışıklarının teneke barakaları fırına çevirdiği, sıtma, dizanteri, tifonun yakalarını bırakmadığı insanlara umut olmaya gidiyordu.

Artık veda vaktiydi. 

“Siyah inciler beni çağırıyor,” diyordu. 

Gönlünü yüce sevdalara kaptırmış yiğit “kara sevda” sına koşuyordu.

Herkes akın akın mütevazı kültür merkezine koşuyordu.

Kutupların karanlık gecelerinden Afrika gecelerine bir yıldız kayıyordu.

Sanki geçmişteki o ihtişamlı günler geri gelmişti.

Dingin bir bir yaz akşamıydı…

Mütevazı kültür merkezindeki veda merasimi, uzun