Bir yudum su vermeyen müşrikler

Mekke’de İslamiyet yayılmaya başlamış, Hz. Hamza (r.a.) Müslüman olduktan sonra arkadan Hz. Ömer (r.a.) de  Müslüman olmuştu. Dışarıda da Habeşistan’a giden muhacirler  oralarda ihtidalara vesile olmuşlardı. Bütün bu içte ve dışta meydana gelen gelişmelere karşı haset duyan Mekke Müşrikleri İslamiyet davasını kökten halletmek için o günün parlamentosu hükmündeki Dâru’n-Nedve’de toplanıp ölümden beter bir karar aldılar. Buna göre Peygamber Efendimizi (S.A.S.) kendilerine teslim edecekleri ana kadar, Hişam ve Abdülmuttalib oğulları ile bütün ilişkiler kesilecek; onları Mekke’den kovacak; bütün yolları kesecek; onlardan kız alıp vermeyecek; yiyecek ve içecek temin edebilecekleri bütün kaynaklarını da kurutacaklardı. O günün şartlarında bu, sadece iman ettiklerinden dolayı insanları, ölüme terketmek demekti,  Sonra madde madde herşeyi yazıp bunu Kabe’nin duvarına astılar. Bunu yazan Mansur İbn İkrime’ye Efendimiz (S.A.S.) beddua etti. Çok geçmeden Mansur’un boykot maddelerini yazan eli tutmaz oldu. 

Vahyin inişinden yedi yıl sonra bir Muharrem ayı akşamı Müslümanlar Mekke’den ayrılmak zorunda kalmışlardı. Ama Ebu Talib’in himayesi üzerlerindeydi. O imkânsızlıklar içinde Mekke’nin dışındaki Şi’b-ı Ebî Talib’in mekânında çadırlar kurdular. Ebu Talib, Peygamber Efendimizin (S.A.S.) başına bir şey gelmesin diye tedbirler alıyor hatta bazan O’nun yatağına kendi oğullarından birisini yatırıyordu.

Mekke dışındaki bu mağduriyet ve mazlumiyet üç sene sürdü. Sıkıntılar katlana  katlana büyüyordu. Çadırlardan  iniltiler, feryatlar yükseliyordu, salgın hastalıklar yükseliyordu. Sütleri tükenen anneler parmaklarını ağızlarında ıslatıp bebeklerinin ağızlarına mama gibi veriyorlardı. Bebek ölümleri kırkı aşmıştı. Şi’b-i Ebî Talib’ten yükselen ağıtlar,  müşrik zâlimlerin neşelerine yeni şeyler ilave edip keyif  çatmalarına vesile oluyordu. Mekke müşrikleri