Bitkinin azim ve kararlılığı

Tıp Fakültesi öğrencisi iken, İzmir’deki Fransız Kültür Merkezi aracılığıyla yaz mevsiminde staj için Fransa’nın bir şehrindeki hastaneye gitmiştim. Bu benim ilk yurtdışına çıkışımdı. Hafta içinde hastanede bir klinikte staj yapıyordum. Hafta sonları da Fransız arkadaşlarla o şehirdeki değişik yerleri ziyaret ediyorduk.

 

Hafta sonu, arkadaşımın tanıdığı bir hastayı ziyarete gittik. 30-35 yaşlarında bir kadın, trafik kazasından sonra ciddi yaralanmış ve hemen hemen bütün organları cihazlara bağlanmıştı. Elleri, ayakları, boynu hareket edemiyordu. Sadece dili hareket edebiliyordu ve konuşabiliyordu. Ağzının içine küçük bir pipet konulmuştu. Diliyle bu pipeti hareket ettirince kapı zili çalıyordu ve evde bulunanlardan biri gelip onun isteklerini yerine getiriyordu. Konuşması normaldi.

 

Ben; “Şikâyetiniz var mı?“ diye sordum. Gözlerinin içi gülerek ‘’hiçbir şikayetim yok, Rabbime şükrediyorum, kadere inanıyorum, bunlar benim başıma gelecekmiş, Allahın bir kulu olarak sabretmek benim görevim. İlk günden itibaren kendimi bu şekilde düşünmeye ve davranmaya alıştırdım, şikâyet etmedim, şimdi de etmiyorum, bundan sonra hiç etmeyeceğim“ demişti.

 Ben de kendisini çok takdir etmiştim. Türkiye ile ilgili bir çok soru sordu, o konuları konuştuk. Sonra yanından ayrıldık.

 

Şu anda bulunduğum şehirde, kendisi Tıp Profesörü ve yaşça benden büyük olan bir profesörle tanıştım. Avrupa’da Tıp Fakültesini birincilikle bitirmiş ve burs kazanarak Teksas Baylor Tıp Fakültesinde ihtisasını yapmış, halen de bir üniversitenin Tıp Fakültesinde öğretim üyeliğine devam ediyor. Şimdi 87 yaşında olan bu hocanın, doğuştan bir gözü hiç görmüyormuş. Tek gözle Tıp Fakültesini bitirip, ihtisasını yapıp şimdiye kadar mesleğini de devam ettirmi