Bu Bir Gurbet Yazısıdır

Hiçbir dil gurbeti anlatacak kadar güçlü değildir, insan bu yüzden özledikçe sessizleşir denilse de, okuyucu ile bir buluşma içerdiğinden gurbeti ve gurbeti yaşayanları yazmaktan yana olmuşumdur hep. Çünkü bana göre gurbet, evlat acısından sonra insanoğlunun yaşadığı en büyük ızdıraplardan biridir. Şarkılara ve türkülere  ilham verecek kadar güçlü, “Ölüm Allah”ın emri şu ayrılık olmasaydı” dedirtecek kadar çaresiz bir durumdur. Ciddi bir hastalık kadar yıpratır insanı ama tedavisi ilaçla değil kavuşmakla biten bir travmadır. Hastalık olsa zamanla alışılır, fakat gurbet alışılacak bir şey değildir, zamana karşı direnir, hatıralarla tazeliğini korur ve yalnızlıkta zirve yapar.

Benim gurbetim liseyi yatılı okuduğum yıllarda başlamıştı. Daha önce bir gün bile anne babamdan ve kardeşlerimden ayrılmadığımdan, hiç alışamamıştım. İlk 3 ay her akşam yatarken battaniyeyi yüzüme kapatır 30 dakikaya yakın ağlama seansı düzenlerdim kendime. Ağlamanın verdiği rahatlama ve yorgunlukla uykuya dalardım. Lise, üniversite, iş hayatı darken yaklaşık 30 yıldır gurbetteyim ve hala alışamadım. Çünkü benim gurbetim her sabah ezanında yeniden başlar. İlk gurbete çıktığım yıllarda köyün şehre giden minibüsü sabah ezanından 15 dakika sonra gelirdi. Anneciğim sevdiğim lezzetleri servis etme gayretindeyken, babacağım bir efkar sigarası yakıp yolun kenarına giderdi. Yani benim için  sabah ezanı, anneden, babadan ve kardeşlerden ayrılığın başlangıç zamanıydı. O gün bu gündür ne zaman bir sabah ezanı duysam hüzün basar yüreğimi. Annemin nemli gözleri ve babamın efkar sigarası gelir gözümün önüne. Ve bu demektir ki, gurbet hem gidene hem kalana…

Gurbetin bende zirve yaptığı anlar ise bayramlardır. Çünkü bayramlar ailemizle  ve sevdiklerimizle buluşma, hasretleri dindirme, gönül alma, gönül kazanma zemini olmuştur her daim. Anne babanın yanına yılda sadece bir kez gide