Bu davanın sahibi var

Mart ayının başında Türkiye’den gelen bir telefonla babamın kanser olduğunu öğrenmiştik. Gerekli tetkiklerin yapılması ve olayın ciddiyetinin netleşmesi ay sonunu bulmuştu. Babam akciğer kanseriydi, kanserli hücreler lenflere yayılmıştı ve sağ kolunu fazla hareket ettiremiyordu. Ameliyat mümkün olmadığı için de direkt kemoterapiye başlanacaktı. Kemoterapi denince anlaşılması gereken belliydi. Babamın ahireti adına Recep ayının birinden başlamak üzere her gün bin adet tevhid çekecek ve inşallah Ramazan ayında 70,000 adeti tamamlayacaktık. Kardeşlerim farklı şehirlerde olmalarına rağmen babamı ziyaret ediyor ve ihtiyaçlarını gideriyorlardı. En son ziyaretlerinde ise babama duş aldırarak gerekli temizliğini yapmışlar, annem de akşam bütün kıyafetlerini değiştirmiş ve babamı tertemiz yatırmışlardı. Herkes babamla konuşmuş, halini hatırını sormuş ve iyi olduğunu öğrenmişti. 

Recep ayının 21. günü sabah 07:55 de uyandırmak için odaya giren annem, bir iki defa seslenmiş buna karşılık babam sadece başını yana çevirerek anneme bakmış ve konuşamamıştı. Herhalde bayıldı diye düşünen annem nefes alıp vermediğini kontrol edince vefat ettiğini anlamıştı. Akşam herkesle konuşarak iyi olduğunu söyleyen babamın vefatı, işte bu kadar kolay olmuştu. Aynı saatlerde babamı düşünüp 'La ilahe illallah' çekerken kardeşimden gelen telefon acı haberi vermişti. Ölümünü bekliyorduk ama bu kadar çabuk olacağını hiç hesap etmemiştik. Bana sadece bir hadis-i şerifte geçtiği şekilde “İnna lillahi ve inna ileyhi raciun. Ya Rabbi, ben babamı kaybettim. Sen bana daha hayırlısını nasip et” demek kalmıştı.

Türkiye’ye gitmem mümkün olmadığı için kardeşlerim cenazeyi aynı gün defnetmeye karar vermişlerdi. Değişik sebeplerle işlemler bitirilememiş ve cenazenin morga kaldırılması gerekmişti. Küçük kardeşim şehrin en büyük camisinin morguna kaldıralım deyince ücretli olmasına rağmen cenaze oraya götürülmüştü. Ertesi gün öğle namazını müteakip cenaze namazı kılınacak ve mezarlığa