Büyümez Ölü Çocuklar

İki gün sonra Mevlid Kandili.

Yine nice alimler, hocalar, siyasetçiler Kutlu Nebi’den söz edecekler.

Onun Alemlere rahmet olduğunu, O’nun dillere destan şefkatini anlatacaklar. 

“Peygamberimiz, torunları Hazreti Hasan ve Hüseyin’i çok severdi, namaz kıldırırken bir çocuk ağlaması duysa ‘Çocuk ağlamasın, anası üzülmesin’ diye namazı kısa keserdi.” Diyecekler.

Onun olduğu yerde değil insanların; kurdun kuşun, börtü böceğin bile güven içinde olduğundan söz edecekler.

Kuş yavrularının yuvalarından alınmasına, analarından koparılmasına, karıncaların bile yuvasının bozulmasına gönlü razı olmazdı, diyecekler.

Lakin yıkılan yuvaları, analarından koparılan yavruları, Meriç’te boğulanları görmeyecekler, duymayacaklar. Ülkenin zindanlarında ağlayan çocukları ve anaların feryatlarının farkında bile olmayacaklar. 

Tıpkı uzun süre tuzlu suda kalan can yeleklerinin parça parça kopuşu gibi anaların kopan yüreklerini görmeyecekler.

Cansız bedenleri sahile vuran çocukları, görmeyecekler.

“Dün, anne ve babaları, sizin çocuklarınızın öğretmenleri olan bu masum çocuklardan ne istiyorsunuz?” demeyecekler.

Bu okulların, yurtların, üniversitelerin açılışını siz yaptınız, sizin çocuklarınız da buralarda okudu” demeyecekler. 

Kör yaşadılar, kör ölecekler, kör haşir olacaklar.

Bu süreçte çok değerli belgesellere imza atan yönetmen Bedrettin Uğur son belgeselini Hitlerin işkence merkezi Gestepo zindanlarında çekti.

Belgeselin en acıklı yanlarından biri ölen