Çıkarcılık ve Demagoji

Menfaatin en önemli özelliği, her arzuya kâfi gelmediğinden, o uğurda boğuşmadır. Hedefi MENFAAT olan her toplum, mevcut menfaatler bütün arzulara kâfi gelmediği için ardı arkası gelmeyen, zincirleme boğuşmalara, vuruşmalara sebebiyet verir. Kapitalizmin, komünizme, sosyalizmden faşizme kadar sonunda ‘izm’ bulunan bütün sistemlerin  içinde bulundukları durum, işte bu çerçevedeki menfaat mücadelesidir. Hatta bu mantığa göre, gerekiyorsa başkasının mâmelikine (malına, mülküne) el koymak bir yolunu bulup onun herşeyini almak câizdir. Evet menfaat üzerine kurulu veya menfaatin hedef aldığı Kur’an dışı sistemlerde yaşamak için, en mühim düstur çarpışmaktır… güçsüzün elenip gitmesidir ve yaşamanın muktedirlere has bir imtiyaz olmasıdır.

Halbuki kainatta çarpışma  değil yardımlaşma prensibi esastır. Herşey birbirinin imdadına, yardımına koşmaktadır. Elementler, toprak, hava, su bitkilerin ve diğer canlıların; bitkilerin hayvanların; hepsi birden de kainatın meyvesi, ahsen-i takvim üzere yaratılan insanların menfaatinedir. Doğurgan döngünün çarkı böyle dönmektedir. Bunu çatışmaya, ters döngüye, fasit ve kısır döngüye çevirdiğiniz zaman dünya dengeleri değişir, ekolojik denge bozulur… Kutuplardaki buz dağları erimeye, mevsimler değişmeye, ekolojik dengenin zincirleri parçalanmaya başlar, dünya yaşanmaz hale gelir… Diğer gezegenlerde başka güneş sistemlerinde yaşanacak yerler aramak için araştırma gayretleri başlar…

Bunu (menfaatçilik, güçlülerin haklılığı meselesini) BİYOLOJİYE  tatbik ettiğiniz zaman, karşınıza Lamark veya Darwin’in teorileri çıkar. TEK MÜL (Evrim) nazariyesinde ‘ıstıfâ-i tabii’  veya ‘Dehrin hadiseleri karşısında mukavemet edenler yaşama hakkına sahiptirler’ gibi çarpık esaslara dayandırılan bu sistemler GERÇEK  İNSANΠ DEĞERLERİ  yerle bir etmişlerdir. Bu prensibe inananlara göre,