Çocuğa "Sen Türk bayrağı çiz" diyen öğretmen

Neredeyse 4 yıl olmuş, aracımıza binip memleketin yolunu tutmayalı. Geçenlerde Ege’nin beri tarafına geçebilmiş muhacir aileleri ziyarete giderken, içimi farklı duygular kapladı. 

Memleket yolunda, onca zaman görmediğimiz yakınlarımız ve anılarımız canlanırdı gözümde. Şimdi, kimlerle karşılaşacağımızın, tanıdık birine rastlamanın ya da buluştuklarımızla ortak tanıdıklar yakalamanın merakıyla düşmüştük yollara.

Gurbet diyarından adeta sılaya gidiyormuşçasına bir heyecandı bu. Ne de olsa varacağımız yer, kan kardeşimiz olmasa da, ondan öte can kardeşlerimizin haneleriydi. 

Atina’ya vardığımızda ilk çaldığımız kapıyı, candan, mütebessim kardeşlerimiz açtı. Huzur tüten hanelerine aldılar bizi. Birbirini tanımayan, ama ilk buluşmada doyasıya sarılan kardeşler olduk her biriyle. Ablayla kardeşin, anneyle evladın buluşması gibi. Vatanın kokusu hala üzerlerinde; kimisi birkaç gün, kimisi aylar olmuş çıkalı.

Ziyaretimizi tek haneyle sınırlı tutmadık elbette. Bir yaşındaki bebekten anneanneye çok farklı kişilerle karşılaştık. Heyecanla beklemişler bizi, “Bizim için mi geldiniz, tanımadan bizleri?” diye başladı sohbetler.

Evet sadece sizi görmeye, ‘sizler bizim için çok kıymetlisiniz’ demek için geldik. Uzaklardan dua eden, selam yollayan, muavenet için çırpınan kardeşlerin varlığından sizi haberdar etmek için…

Her birinin hikâyesi, farklı hüzün ve sürpriz inayetlerle bezeli. Kimi, babaları yıllardır hapiste olan çocuklarını, bir de annesiz bırakmamak için geçmiş Meriç’ten. 

Eşleri