[Cuma Karaman] Asıl mülteci kim?

Mülteci denilince akıllara hemen kendi ülkesinde yaşayamaz hale getirildikleri için bir başka ülkeye iltica eden kişi veya kişiler gelir. Kendi öz vatanlarında mülteci konumuna itilenler, belki mültecilerin bile yaşamadığı acılara maruz bırakılanlar ise pek akla gelmez. Çünkü, kendi ülkelerinde türlü baskıların ve zulümlerin hedefi olanların çektikleri acılar ne kadar vahim olursa olsun çoğunluk tarafından görülmez, çığlıkları duyulmaz. Çoğunluğun bu acıları görmelerinin önündeki ana engel yakın körlüğü olsa da despotizmin sistematik propaganda ve karartma çabalarının etkisi de yadsınamaz. Oysa, rejim veya rejimin dayandığı çevreler eliyle ötekileştirilenlerin çektiği acılara kör, sağır ve dilsiz olanların baskın olduğu ülkelerde huzuru bozulanlar sadece mağdurlar olmaz. Huzursuzluk ve tehditler eninde sonunda bir gün gelir o körlerin, sağırların ve dilsizlerin kapısına dayanır. 

Türkiye tarihi fazlasıyla bu türden acıların ve zulümlerin de tarihidir. Öyle ki, geçmişte yaşanmış ve bugün yaşanmakta olan zulümlerin münferit hadiseler olduğunu söylemek mümkün değildir. Ama ne yazık ki, devlet ya da devlet kılığına girmiş egemenlerin bilinçli, kasti ve sistematik olarak gerçekleştirdikleri zulümler kalabalıkların tepkisini çekmek şöyle dursun, vatan adına, bayrak adına, devlet, millet ve hatta din adına çoğunlukla desteklenmiş, alkışlanmıştır. Ülkede yaşayan halklara reva görülen zulümlerde hiçbir sınır tanınmazken, sahte bir “biz kardeşiz” söylemi tutturmaktan da geri kalınmamıştır. Bu mürailik, nesiller boyunca kendi vatanlarında zulmün hedefi olan halkların nezdinde “biz kardeşiz” sözünü en tiksinilen ifade haline dönüştürmüştür. Böylece aklı başında herhangi bir Kürt’ten şu sözleri duymak artık sıradan hale gelmiştir: “Başımıza ne geldiyse bu samimiyetsiz ve eşitsiz ‘kardeşlik’ten geldi. Biz bunları hep gerçek birer kardeş bildik ama bakın bize yıllardır neler yapı