[Cuma Karaman] Kutsal devlet(!)

Devletin kutsallaştırılmasına tarihte ilk kez Roma İmparatorluğu ve Sasaniler’de dinle devletin bütünleştirilmesiyle rastlamaktayız. İslam tarihinde ise, Emeviler döneminde başlayan bu eğilimin Selçuklularda devam ederek Veziriazam Nizamülmülk döneminde   zirveye ulaştığını görmekteyiz. Devletin kutsallaştırılması şüphesiz en çok idarecilerin işine geliyordu. Bu sayede devlet ve idarecileri eleştirilemediği gibi yapıp-ettikleri de denetlenemiyordu. Hak ihlallerine ve had aşımlarına karşı en ufak bir ceza-i müeyyide uygulanamıyordu. 

Bugün Roma’nın kültürel ve siyasi mirasını sahiplenen Batı dünyası seküler hukuku öne çıkarmak suretiyle din-devlet ayrımına giderek devleti kutsallaştırma marazından kendisini yüzyıllar önce kurtarmasına rağmen İslam aleminde bu hastalık maalesef hala devam etmektedir. Devleti ve kurumlarını kendi menfaatlerine göre şekillendirip kendi çıkarlarına göre yönetenler hariç hiç kimsenin devlete, işleyişine ve liderine karşı eleştiriye hakkı olduğu düşünülmemektedir. Asla yanlış yapmayacağına inanılan devlet ise, bu anlayışa göre, ne yapsa haklıdır. Bu çarpık düşünce hakimiyetini tüm ağırlığıyla bugün de sürdürmektedir. 

Devlete kutsallık atfetme Nizamülmülk döneminde zirveye çıkmış olsa da günümüzde de pek bir şeyin değişmediğini görmekteyiz. Güya laik olan Kemalistler gibi siyasal İslamcılar da devlete atfedilen kutsallığı katlayarak devam ettirmektedirler. Tabii bu anlayışın derin bir geçmişe ve geniş bir dini-siyasi külliyata dayandığı gerçeğini yadsıyamayız. Devlete kutsallık atfeden anlayışa temel oluşturan haddinden fazla dini metin ve öğreti mevcuttur. Ahkam-î sultaniye, ahkam-î şeriye ve siyasetnamelere göz atıldığında, devletin ve devlete hâkim olanların bu konumunu teyit etmek üzere kutsal kitaplardan sıklıkla bazı örnekler verildiği görülmektedir. Bu sayede din ve siyaset