'Demek sen de aynı ailedensin ha...'

Çok uzun zamandır göremediğim samimiyet ve ihlasından şüphe etmediğim bir ağabeyimizle akşam namazı cami çıkışında karşılaştık. Sevinmiştim en az gurbetteki ailemi görmüş kadar. Ama bir o kadar da şaşırmış ve üzülmüştüm. Sevinmiştim zîra; uzun zamandan beri görmediğim bir ağabeyimi görmüştüm. Üzülmüştüm; bu ağabeyimin gördüğümdeki hal-i perişaniyeti idi. Avurtlar çökmüş. Beli bükülmüş. Her zaman neşeyle etrafına tebessümler yağdıran adam gitmiş adeta yaş daha altmış olmadan pir-i fani bir ihtiyar hali almıştı. Gerçi şu son süreçte vicdan sahibi herkesin unutup ihmal ettiği şeydi tebessüm. Ama bu ağabeyimiz adeta çökmüştü. 

Selam verip kucaklaştıktan sonra; koluna girip ısrarla bizim fakirhaneye davet ettim. Gelmek istemiyordu. Çünkü dertleşecek; kim bilir kaç defa anlattığı dertleri yeniden deşilecek, belki tam da kabuk bağlamak üzere olan yaralarını yeniden kanatacaktım. 

Gözlerime yalvarır gibi baktı “Ne olur beni bırak da gideyim” der gibiydi. Ama ben uzun zamandır göremediğim bu muhteremi hasret gidermeden bırakma niyetinde değildim. “Abi” dedim. “Ne olur evim hemen şurada çay olmazsa da bir acı kahve lütfen” Israrlarıma dayanamayıp “Gidelim bari bu kadar ısrar ettiniz sizi kırmayayım” Bayramlık alınmış fakir çocuk gibi sevindim. Hemen telefon edip hanıma çay demlemesini, çok değerli bir misafirimle eve geleceğimi söyledim. Hanım her zaman bu tür sürprizlere alışık olduğu için “Misafir kimdir” diye sormadı bile. Zira misafirin hepsi azizdir bizde. İster ağa ister maraba. 

Bu aziz misafirin bana tanıdığı süreyi verimli kullanmak için hemen sohbete koyuldum. “Ağabey! Anlat bakalım bu hal nedir neyin nesidir seni şen şakrak bir fıtrattan somurtan ihtiyara dönüştüren” “Malum” dedi.

-Şu son süreç insanda yaşama sevinci bırakmadı ki tebessüm edebilelim. 

-Abi ne çektiğini bilemiyorum ama az çok tahmin edebiliyorum. 

-Tahmin edemezsin kardeşim tahmin edemezs