Dini Anlatmak mı, Yaşamak ve Yaşatmak mı?

Günümüz dünyasında dini değerlerin temsil biçimi, inancın kendisi kadar belirleyici hâle gelmiştir. Zira bir inanç, onu temsil edenlerin ahlakı, tavrı ve yaklaşımıyla ya sevdirilir ya da sorgulanır. Ne yazık ki, son yıllarda dinin siyasal ve hizipçi anlayışlara indirgenmesi, hem dinin evrensel mesajını gölgelemekte hem de toplumda derin bir yabancılaşmaya yol açmaktadır. Özellikle genç kuşaklar bu temsildeki çarpıklık sebebiyle dine karşı mesafeli durmakta, bazıları da tamamen yüz çevirmektedir. Bu yazıda, dinin temsil sorunu ve hizipçilik üzerinden oluşan kırılmalara yakından bakacağız.

Maalesef, siyasal İslamcılar bize insan olduğumuzu unutturdular. 

Dindarlığı, dinin asli kaynaklarına göre değil; siyasi hiziplere, şekil ve kalıplara göre değerlendirenler bundan dolayı günümüzde giderek çoğunluktadır. 

Bu sebeple özellikle yeni nesiller ve pek çok insan dinden uzaklaşmakta ve dindarlara karşı nefret duymaktadır.

Yeni neslin deizme yönelmesinden şikâyet edenler, önce kendi dini temsil yeterliliklerine bakmalıdır. Sorunun temelinde, aslında bu temsil eksikliği yatmaktadır. Gerçek sebep burada aranmalı, ardından sorunun sebepleri genç nesillerde değerlendirilmeli.

Zira din, sadece kuru kurallardan ibaret değil; yaşanmış, hissedilmiş, ahlakla bütünleşmiş bir örneklik ister. Eğer temsil edilen din; adaleti, merhameti, hikmeti ve insan onurunu yansıtmıyorsa, gençlerin zihninde sorgulama kaçınılmaz olur.

Bugünün gençleri, anlam arayışındadır. Taklit değil, tahkik isterler. Söz ile yaşantı arasındaki uçurumu gördüklerinde, hakikati başka yerde aramaya yönelirler. Bu yüzden sorumluluk, önce temsil makamındakilere düşer. Çünkü kötü bir temsil, güzel bir hakikati bile itibarsızlaştırabilir.

Dini, bölges