Ebediyen Yaşlanmayacak Çocuklar

Sobanın yanında dizleri üzerinde oturmuş olan yaşlı bir adam başını elleri arasına almış düşünüyordu. Kıvrılıp bükülmüş, üzüntülü bir hali vardı. Onun için içeri girenlere pek aldırdığı yoktu. Gürültüyle açılıp kapanan kapıya sadece başını çevirip bakmıştı:

- Başın sağolsun!

- Başın sağolsun amca! Anahtarı da kapının üstünde unutmuşşun! 

Başını kederle öne eğdi, dolu dolu gözyaşları içinde hemen cevap veremedi ihtiyar adam. Sözcükler boğazına takılıyordu:

- Daha babasını görecekti benim masum yavrum!.. dedi yaşlı adam hüzünle. Aldığı yeni elbiseyi annesine gösterecekti! Ama kavuşup gitti Rabbi’ne…

Yaşlı adam, çok zor imtihanların yaşandığı bu süreçte iyice çökmüştü. Evladının ve gelinin yaşadığı ağır hücre hapsi onun omuzlarına on kat, belki yüz kat daha ağır olarak binmişti. En evvel o yaşamıştı zulmün şiddetini ruhunda. 

Yutkuna yutkuna konuşuyordu:

- Tek başıma bakamadım o yavrucağıza! Tam 8 ay oldu çocukcağız hasretle bekliyordu anne-babasını görmeyi… 

Bir şey hatırlar gibi duraksadı birden… Sağ kolunu dirsek gibi gözlerinin üzerinden geçirdi. Gözyaşlarını kuruttu:

- Çok çekti benim kızım çok… Onu pek kabullenmedi bazı çocuklar… Senin annen baban ‘terörist’ diye onu dışladılar. Çocuklar nerden bilir bunları… hep ailelerinden öğrendiler bu sözleri. Öğretmeni ‘annen nerde, baban nerde?’ deyip sürekli sıkıştırdı yavrumu. Bunalıma girdi benim kızım.. Şurdaki ayakkabıları görüyor musunuz? Ne kadar yırtılmış, eskimiş… Uzun süre o yırtık ayakkabılarla gezdi o masum yavru. 

İhtiyar adam dayanamayıp ayağa kalktı, küçük kızın odasına doğru sendeleyerek gitti. Küçük odadaki karyola üzerinde yatan kü