Emeklilerin maaşlarına bile el konabilir

Türkiye siyasî, iktisadî ve içtimaî buhranın tam ortasında. 16 Nisan’da kurulacak referandum sandığından ‘partili cumhurbaşkanlığı’ sistemine ‘evet’ neticesi çıkması halinde mevcut kriz daha çetrefil hale gelebilir. ‘Mevcut ya da devam eden kriz’ diye tanımlanabilecek çöküşün çok fazla telaffuz edilmemesi ‘buhranın yokluğuna’ delalet etmez.

Eflatun’un (Platon) ‘Mağara’ alegorisinde anlattığı, hayal ile hakikat arasındaki farkı bilemeyen zavallı insanlara benziyoruz: Doğduğu andan itibaren karanlık bir mağaraya zincirlenen insanların başını sağa veya sola çevirmesi yasaktır! Sadece karşıda, mağaranın duvarına akseden nesnelerin gölgelerine bakılabilir. Bir gün biri prangalarından kurtulur ve mağarayı terk eder. Mağaranın haricinde bambaşka bir dünya ile karşılaşır. Bunu mağaraya rücû ettiğinde arkadaşları ile paylaşsa da netice alamaz. Zira arkadaşları farklı bir hakikat olacağına inanmaz. Duvarda neyi görüyorlarsa hakikat odur! Ötesi yalandır, hayaldir!

‘Öğretilmiş çaresizlik’ başlığı da tarif ediyor Türkiye’de demokrasinin başına gelenleri. Mağaradakileri krize ikna etmek mümkün değil. Ekonomi zaviyesinden bakıldığında 2001 krizinden daha beter şartlara rağmen maşeri vicdanın (kamuoyu) derin sükûtu ancak ‘öğretilmiş çaresizlik’ ile izah olunabilir.

‘Son üç senede etrafı kaplayan toz dumana rağmen mağarada gözünü hakikate açacak insanlar hâlâ vardır’ ümidindeyim. Bu ümidi muhafaza sadedinde bir-iki rakamı mukayese edeceğim.

2000’de yüzde 6,6 olan işsizlik 2001’de yüzde 8,7’ye, 2002’de yüzde 10,7’ye çıktı. En son 2016’nın ekim ayına ait veri açıklanmıştı. Buna göre işsizlik yüzde 11,8. Diğer bir ifadeyle 3 milyon 750 bin kişi işsiz. 2001’i müteakip hızlı büyüme senelerinde yüzde 8’e kadar inen işsizliğin son bir senede yüzde 12’ye dayanmış olması