En Çok Muhtaç Olduğumuz Muhabbetullah - 2

       “Mevcûdâtın îcâdındaki en büyük makâsıd-ı Rabbâniyye, kendisini zîşuurlara tanıttırmak, sevdirmek ve medh-ü senâsını ettirmek ve minnettârlıklarını kendine celbettirmektir. 

         Bu ince sır içindir ki, şükrü ve perestişi, minnettar- lığı ve muhabbeti, medhi ve ubûdiyeti netice veren; rızık, şifâ, hidâyet ve îman, ‘zahr-ı kalb’ denilen insanın hâfızası ve ağaçların çekirdekleri, bütün bunların doğrudan doğruya kâinat Hâlıkı’nın eseri, ihsânı, in’âmı ve hediyesi olduğunu insan unutmamalıdır.” (Şuâlar)

        Muhabbet ihtiyârî değil, ızdırârîdir, Allah’tandır. Evvelâ; Allah kulunu sever, sonra kul Allah’ı sever. Mâide sûre-i celilesinin 54. âyeti bunun delilidir: “...Allah onları sever onlar da O’nu (Allah’ı) sever...” 

        Fakat zikir ise, ihtiyârîdir. Önce kul Allah’ı zikreder, sonra Allah kulu anar. Cenâb-ı Hak Bakara sûresi 152.âyette; “Öyle ise siz beni zikredin ki, ben de sizi anayım. Bana şükredin; sakın bana nankörlük etmeyin!” buyuruyor. 

        Allah sevgisi, muhabbet makamlarının en yüce zirvesidir. Muhabbetin mukaddimeleri; ilim, ihlâs, amel, tevbe, sabır ve tevekküldür. Semeresi ise; recâ (ümit), huşû (Allah korkusu), şevk (istek, sevinç), ünsiyet (yakınlık, dostluk), Cennet, rızâ ve cemâlullahtır.

        Cüneydi Bağdâdî’ye (rahmetullahı aleyh)  muhabbetten sorulduğunda; “iki gözün yaş dolup akması, kalbinin aşk ve şevk ile çarpması ve sonra kalbten lisâna gelen vâridatlardır.” cevâbını vermiştir.

        Hz.Ebu Hureyre (radıyallahu anh)’dan Rasûlüllah sallallâhu aleyhi vesellem şöyle buyurdu:

      “Allah bir kulu sevdiğinde Cebrâil’i çağırır: “Ben filanı seviyor