Eski alışkanlıklar batırır mı çıkarır mı?

Fiilen batmış firmaları biraz daha yüzdürmek için bankaları uçurumun eşiğine getirdiler.

Başbakan Binali Yıldırım, “Bankalar panik yapmasın” derken bile krizin artık kontrol altına alınamayacak boyutlara geldiğinin itiraf etti. Hüsnü niyetle söylense de bu şekilde bankaları baskı altına almanın telafi edilemeyecek neticeleri olabilir.

Şu sözleri tekrar tekrar okudum: “Bankalar, belki yeniden değerlendirme yaparsa teminatlar yetersiz gibi gözükebilir. Bundan panikleyip, kredileri geri çağırırlarsa bu yanlış. Biz bu konuda bankalara ‘Bu gelip geçici bir durumdur, paniklemeyin’ diyoruz.” Başbakan ya söylediklerinin nasıl tevil edileceğini fark etmemiş ya da dolar ve Euro’yu yeniden tırmandırmaktan haz duyuyor. Dolar 3,85 TL’ye kadar tırmandığı için kredi teminatlarının artık kâfi gelmeyeceğinin kendisi de farkında. O halde niye bankalara yükleniyor?

1990’lı senelerde koalisyon hükümetlerinden aşina olduğumuz popülist beyanlardan uzak durulmalı. Bankadan kredi alamayan patronlar, bakanların kapısını çalardı. Ankara’da ahbabı olanlar daha evvel ‘red yemiş’ krediyi söke söke alırdı. Akabinde o krediler batardı.

1990’larda daha ilerisi de oldu. Kredi şartlarını haiz olmayan nice isime bankacılık ruhsatı verildi. Süleyman Demirel devrinin aile fotoğrafındakilere (Erol Aksoy, Kamuran Çörtük, Cavit Çağlar, Murat Demirel, Dinç Bilgin ve Cem Uzan) banka lisansı verenler, Türkiye’ye uçurumun kenarında sirk gösterisi yaptırmaya kalktı. Gösteri tehlikeliydi. Cambaz ip üstünde bir sıçradı, iki sıçradı…2001’de akrobat, cambazlar ve bütün seyircisi ile o çadır uçurumdan aşağı yuvarlandı.

Bankaların kaynakları siyasetin tavassut ve tasallutu ile birilerinin şahsî servetine dönüştürülmüştü. Bünyesi bu şekilde zayıf düşürülen ekonomi yoğun bakımdaydı. 21 banka 19 Şubat’ta, bir gecede batmadı. Sadece o gece cenaze musallaya ko