Everest tepesi gibi dik durmak...

Merhum Sâlih Özcan Ağabey, “Üstad Hazretlerinin Sözler, Mektubat, Lem’alar ve Şualar  gibi kitapları olmasaydı bile Lâhikaları yeterdi.” demişti. M. Fethullah Gülen Hocaefendi de “Lâhikalar da olmasaydı, Üstad Hazretlerinin o dimdik duruşu yeterdi.” dedi. 

Zira Cumhuriyetin başında dine karşı çok ters bir tavır alındı. Dini öğreten bütün kaynaklar kapatıldı; medrese, tekke, zâviye ne varsa âdeta kurutuldu. Birilerinin, sırf din ve dindarlar aleyhine kanun çıkartarak tezgahladığı Menemen olayı gibi benzer olaylarla mürşit ve rehberler sindirildi. 

Rejimin hiç şakası yoktu; insanlar derhal idama gönderiliyordu. Ama Everest tepesi gibi dimdik ayakta duran bir zât vardı, o da Bediüzzaman Hazretleriydi. Sarığından  bile taviz vermedi… Esas derdi yani İman problemini teşhis edip bütün çalışmalarını onun üzerine yoğunlaştırdı. İnanç problemini halletmeden hiçbir problem çözüme ulaşamazdı. 

Yazdığı muhteşem eserlerle her şeyden  önce iman ve Kur’an  hizmetine başladı… Hapislere ve sürgünlere hiç önem vermedi. O ihtişamlı dik duruş, diğer mürşid ve rehberlere de örnek oldu. Zaten dinin kaynaklarını kurutmak isteyenler de her şeyi ve herkesi bırakıp onun ve talebelerinin peşine düştüler. 

Şarktaki büyük olaya sebep olanların yakınlarını bile bir müddet sonra serbest bırakıp hatta müftülük gibi görevler bile verirken ona hiçbir hak tanımadılar; sadece ya hapis ya sürgünle mecburî ikametler… O ise hiç yılmadan yazmaya ve örnek olmaya devam etti… Hapislerin ve mahkemelerin bile ilânât olduğunu, bu duyuru ve tanıtma ile insanların iman hakikatlarını anlatıp neşreden eserlere ve kitaplara yöneleceklerini söyledi. 

Hatta, sömürgecilerin İslam Dünyasını dünyadan kopartmak için, “Türkiye lâik oldu, dinden çıktı, İslâmiyeti terketti; artık Türkiye’yi ve Türkleri unutun.” şeklindeki telkinlere karşı, Bediüzzaman Hazretleri bu mahkemelerin Âlem-i İslâma, “Ha