Evlatlarımı severken utanıyorum...

⏱ Okuma Süresi 3 dk•Yayınlanma Pazartesi, Mayıs 8 2017

Birilerinin kin ve nefretle açılan kapanan ağızlarının aksine hep dua ile biten mektuplar...

Demokrasi yok, hukuk bitti. Şikayet merci kalmadı. Mazlumların iniltisi ney gibi dinleniyor! Sadece tarihe not düşebiliriz! İleride hem burada hem de ötelerde hesap sorulsun, zalimlerin yüzüne tükürülsün, diye. Bu sutuna gelen mektuplar içinden bazılarını kısaltarak paylaşmak istiyorum. İsimlerini, bir zarar görürler endişesi ile yazamıyorum!

Çocuklarımı severken utanıyorum

Senin zulmün arttıkça benim sevdam öyle artıyor ki...Senden hiç ama hiç korkmuyorum, zulmünden de!

Allah bana yeter! O ne güzel vekildir.

Kardeşlerim, ablalarım, abilerim hep size dua ediyoruz. Aklımız kalbimiz hep sizinle. Evlatlarımı severken çok utanıyorum, onların gözyaşlarını silerken çok utanıyorum, gülmeye utanıyorum...

Siz o sıkıntıları çekerken ben bu rahat döşekte uyumaya utanıyorum.

İçimizde zerre şüphe yok! Bu günler geçecek, bu zulüm de bitecek ve güzel günler gelecek...

(S. S)

İçi yananlar var!

Yamanlar koleji yazınızı okudum, hizmetten olmayan fakat en az sizin kadar içi yanan insanlar olduğunu bilin istedim; yağmanın dozu o kadar da değil ki; yurtlar, okullar çoğu harabe ve bazıları peşkeş çekilmiş. Ama Allah büyük. Gün gelecek devran dönecek. Allah (cc) hizmet hareketinin ve tüm mazlumların yardımcısı olsun .. (A.A)

Kızıma baban çalışmaya gitti dedim

Merhaba tutuklu gazetecilerden birinin eşi olarak yazınız için size çok teşekkür ederim. Eşim 250 gün tutuklu kaldı ve tahliye edilmesinin ardından 11 gün sonra tekrar tutuklandı. 4 yaşındaki kızımın neler yaşadığını bir kez daha hatırlattı bu yazınız bana, söyleyemedim kızıma çalışmaya gitti diyebildim... Önce umut verdiler sonra tekrar umudu elimizden aldılar.. Kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyorlar hayatlarımızla... A