Feyizli ve bereketli bir dünyadan...

Onlar civanmerttiler, yiğittiler ve vefalıydılar, muvazene unsuru, dengeli, adaleti ve ahlak-ı peygamberiyeyi ve ahlak-ı kur’aniyeyi temsil ediyorlardı. O dünyanın insanları, zalime geçit vermiyor, mazlumu korkutup ezmiyor, herkese adaletle muamelede bulunup huzur ve güven telkin ediyorlardı. Yetimlerin, gariblerin ve mazlumların haklarını ararlar onlara sahip çıkarlardı. Onlar yuvaları yıkmaz, ocakları söndürmez, aileleri parçalayıp birbirlerine hasret bırakmazlardı. 

O dünyanın insanları centilmendi, nazik ve nazifti. Rüzgarlar, fırtınalar ne kadar sert ve muhalif eserse essin, insanlar ne kadar gayz, kin ve nefretle muamelede bulunursa bulunsun, onlar zalimane muamelede bulunmazlar, adalet ve itidali elden bırakmazlar, kaba, haşin davranmaz ve sevgiyle, şefkatle ve merhametle muameleyi insanlık hizmeti ve ibadet niyetiyle yaparlardı.

Dine, Kur’an’a o derece saygılıydılar ki, Kur’an-ı ezberleyen bir çocuğun, yetmiş seksen yaşındaki neneler dedeler dahi, Kur’an’a saygısızlık olur diye o hafız çocuğun önünü kesmezlerdi. 

Gün geldi, zaman başkalaştı, insanlar ölümü ve hesabı unutur oldular. İnsalara hizmet ve yardım etme yerine, başkalarının elinde olanlara göz dikmeye ve el koymaya başladılar. Hazreti Üstad’ın, ‘Her günahta küfre giden bir yol vardır‘ ifadeleriyle, Allah’u alem anlatmak istediği gerçekte budur. 

İnsanlar kendilerini yaratan Allah’tan, onun tayin buyurduğu yanıltmaz ve yanılmaz rehber olan Efendimiz’den (SAV) ve Kur’an ruhundan uzaklaşmaları neticesinde; şeytana ve nefsi emmareye mağlup olarak, ölümle sona erecek dünyanın fani lezzetlerine esir  düşerek faziletten, feyiz ve bereketten de mahrum hale gelmeye başladılar.