[Fikret Kaplan] Bir garip adam, Bediüzzaman

Urfa İpek Palas Oteli’nin 27 nolu odasında bir garip adam oldukça bitkin ve hasta haliyle yatıyor. İçişleri Bakanı Namık Gedik, ölüm döşeğindeki bu masum insanın her ne surette olursa olsun Urfa’dan çıkarılması için Vali’ye emir üstüne emir gönderiyor. Ankara, adeta ateş püskürüyor dünya namına pek bir şeyi olmayan bu güzel insana.

O asrımızda Sa'd b. Muaz gibi yaşamış. İnsanlar arasında, dağ başlarında, zindanlarda ama hep ötelerin yamaçlarında nefes almış. ‘Sen ismini 'Bediüzzaman' yazıyorsun. Lakap övmeyi ima eder.’ diyenlere: ‘Övmek için değildir. Kusurlarımı, özürlerimi, mazeretimi bu ünvan ile ilan ediyorum. Zira bedi, garip demektir. Benim ahlakım, suretim gibi ve üslub-u beyanım, elbisem gibi gariptir. Hem de muradım, 'bedi' garip demektir." (Hutbe-i Şamiye'nin Zeyli) demiş.

Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) asırlar öncesinden "bedee'l-islamü ğarîben ve seyeûdu ğarîben kemâ bedee fe-tûbâ li'l-ğuraba ellezîne yuslihûne mâ efseden-nâs" yani "İslâm garip olarak başladı (gariplerle temsil edildi) ve bir gün başladığı gibi yeniden bir gurbet dönemi yaşayacaktır. Herkesin bozgunculuk yaptığı dönemde, imar ve ıslah hamlelerini sürdüren gariplere müjdeler olsun!" (Müslim, İman) diyerek tarif ettiği çağın en Garip Adamı…

Bir dağ başında unutulup gitsin diye 1925'lerde Barla'ya sürgün edilmiş. Bir kır bekçisiyle görüşmesi bile çok görülmüş. Hapishanelerde ve hücrelerde yaşamaya zorlanmış. Eser yazmaması için alınmış her türlü tedbir. Fakat o büyük mücadele insanı, bütün engellemelere rağmen işlemiş eserlerini sigara kâğıtlarına, tahta parçalarına ve o varidat, bir yolunu bulup gelmiş bizlere bugü