[Fikret Kaplan] 'Hocamı çok üzdünüz, çok..!'

Yürekleri aşkla yakacak sözcüklerle konuşuyordu hatip minberden… İnsanlığa Hizmet çağrısını duymayanlara sitem ediyordu:

- Üzdünüz Hocamı! Çok üzdünüz, çok!

- Ömrünü insanlık için nakış nakış huzur dolu günler örmeye adamış Hocamı üzdünüz!… Hafakandan hafakana girerek sürekli dertlerle iç içe yaşayan nebî gönüllü diğergam Hocamı kırdınız! 

Sonsuza hep açık duran gönül penceresinden kendisini dinleyen cemaate demet demet güzellikler sunuyordu Mehmet Özyurt Hoca… ama her seferinde gözleri dolu dolu sözlerini evirip çevirip Hocaefendi’nin üzülmesine getiriyor, onun hissiyatını tam paylaşarak, duygularını seslendiriyordu:

Mehmet Özyurt, 1976 yılında Bornova’daki Büyük Cami’ye imam olarak tayin edildikten sonra Hocaefendi de aynı camide vaiz olarak vazifeye başlamış ve böylece iki güzel insan birbirilerini yakından tanıma imkanı bulmuştu…  

Bu tanışma Mehmet Özyurt için bambaşka bir hayatın kapılarını aralamak demekti… Cemaate beş vakit namaz kıldırmaktan ve sadece ilmihal dersleri yapmaktan… heyecandan yoksun vaazlar, hutbeler okumaktan ibaret değildi yüklendiği vazife artık… ‘Kardeşlerim’ bahtiyarlığına ermek için yapılması gereken her şeyi üstlenmek demekti Hocaefendi’yle dost olmak…  

Anadolu’nun ümitsiz kışını bahara çevirecek kardelenler peşinde koşturmaktı… Binbir ümit tomurcuğunun toprağın altında kara düşecek cemreyi beklediği o günlerde, ümitten mahrum gönüllere ümit aşılamaktı…

Karın, dolunun şiddetinden; tipinin ve boranın yakıp kavuruculuğundan şikayet etmemekti… Bunlardan etkilenmeyecek fidanlar yeşertmekti… Gecesi sabah aydınlığında, gündüzü Cennet gibi rengârenk bahçeler oluşturmaktı…

Efendiler Efendisi Aleyhissalatü vesselam gibi iğ