[Fikret Kaplan] İstikameti Yakalama Gecesi… Beraat Kandili

Affıyla, mağfiretiyle ve her hikmetli işin yazıldığı bir gece olması münasebetiyle çok mübarek bir zaman dilimi olan Berâat Kandili’ni idrak ediyoruz. Rabbim nasip ederse bu mübarek geceyi, Cuma yamaçlarının esintisiyle içi içe geçen iki mübarek zaman dilimi halinde idrak edeceğiz. Şefkat Peygamberi (sallallâhu aleyhi ve sellem) Miraç’tan insanları ebedî saadete yönlendirmek için dönmüştü şu zulmet diyarına ama Mekke’nin zalimleri anlamıyordu, sevgi kaynağı o güzel insanı.

Mekke artık yaşanmaz hale gelince Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), imkânı olan herkese “hicret” emri vererek “Medine”nin yolunu göstermişti. Nihayet gökten gelen ikazla bu mukaddes yolculuk, Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) hicretiyle zirveye ulaşmıştı. Medine’ye varır varmaz da çevreye hayat üflemeye ve Yesrib’i Medine yapacak adımları atmaya başlamıştı İnsanlığın İftihar Tablosu (sallallâhu aleyhi ve sellem). Başlamıştı ama kalbinin bir parçası, hicrete yol bulamayıp Mekke’de sıkıntı çeken ashâbının yanında, diğer parçası bütün ümmetinin elinden tutma münacaatındaydı. 

Hicretten 17 ay sonra. Şaban Ayı’nın 13. Gecesiydi. Müminler için dua ediyor, ağlıyordu Sallallâhu aleyhi ve sellem. Allah’a yalvararak ısrarla müminlerin affını istiyordu. Ve o gece Rahmet Peygamberi’ne (sallallâhu aleyhi ve sellem) ümmetinin üçte birinin affedileceği bildiriliyordu. İnsanların ebedi saadetlerini kaybedecek olması yüreğini hüzünle dolduruyordu. Şaban Ayı’nın 14. gecesi yine hüzünle içini döküyordu Rabb’e. İçten içe yalvarıyor. Ümmetinin tamamen beraatını istiyordu. 

Mahşerin dehşetinden herkesin, hatta peygamberlerin bile “Nefsi, nefsi!” dedikleri yerde, “Ümmeti, ümmeti!” diyerek merhamet ve şefkatini gösterecek olan Yüce Nebi o gece de yalvarıyordu Allah’a. Bu sefer kendisine ümmetinin yarısının affedildiği müjdesi