[Fikret Kaplan] Bedir’den Çanakkale’ye

Gökyüzünün kubbesi çatlamış gibi aralıksız yağmur yağıyordu. Mülâzım Ahmet Halit Efendi’nin gözüne o gece de uyku girmemişti. Zifiri karanlıkta, vahşi tabiatla iyice zorlaşan siperde, nisan yağmurunun rikkatli şıpıltıları ve rüzgârın hüzünle esmesi onu derinden derine düşündürüyordu. Açlık, susuzluk, hastalık ve sefaletin bütün ağırlığıyla yaşandığı bu savaşta uyku bir türlü tutmamıştı kendisini. Bir taraftan iç içe geçen hazin gurbetler yaşarken diğer taraftan düşman askerleri arasında kandırılmış Müslümanların kendilerine karşı savaştığını duymakla yıkılmıştı. Çok acı bir durumdu. Bu vahşet içinde aczine, yalnızlığına baktı, ümidi kesildi. Ne yapmalıydı?  

Şafak sökmek üzereydi. Bu hazin vaziyette Kumkale’deki siperin içine serdi seccadesini, Kainâtın Sultanı’na kulluğunu ilan etti. Ellerini kaldırdı, dua etti: Allah’ım, koskocaman bir coğrafyada İslâm’ı müdafa etmiş bu toprakları bozguna uğratma! Asırlarca İslâm dünyasının namus, şeref ve haysiyetini koruma vazifesi görmüş olan bu milleti çiğnetme Ya Rabbi!...  

Cenab-ı Hakk, insanların iyiliği için ortaya çıkardığı bu hayırlı millete öyle mükemmel bir kök vermiş ki, o tam dokuz asır Efendisi’nin Aleyhissalatü vesselam bayrağını en yüksek burçlarda dalgalandırmıştı. Doğu’dan, Batı’dan, aşağıdan, yukarıdan… dünyanın en şiddetli ordularının birden yüklendiği saldırılara karşı insanî değerleri hep muhafaza etmişti. İşte bu yüzden, onun yüksek manevi gücünü hesaba katmayanlar Çanakkale Boğazı’nda büyük hataya düşmüşlerdi. ‘Kahve içme rahatlığı’nda İstanbul önlerine demirleyeceklerini zannetmekle yanılmışlardı. Hayalleri boğazın serin sularına gömülmüştü. Nusret Mayın Gemisi’nin 26 tane bozuk mayınına mağlup düşen devletler, Nisan 1915’te bu defa kara savaşlarına girişmişlerdi. Savaşı kazanmak için şiddetli bir hırsla, özel birliklerden, gaz bombalarına