Anamla aramızda değişik bir duygu vardı

Etrafında ağır başlı saygı uyandırmış gençle, ölüm sessizliğinin çöktüğü eve vardığımızda akşam güneşinin portakal rengi ışıkları ufukta çoktan kaybolmuştu.

Ev taziyeye gelenlerle lebalep doluydu.

O şahin bakışlı adam derin bir sessizliğe gömülmüştü. Kalbinin ışığı yüzüne vurmuş nurani bir dervişi andıran yüzü yağmur yüklü bulutlar gibiydi. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. 

“Anamla aramızda bambaşka bir duygu vardı” sözü beni benden almaya yetti.

Nasıl günlerden geçiyorduk Ya Rabbi!

 Nice çocukluk hatıralarımızın sergilendiği toprak evlerin titrek ışığı olan analarımızı son yolculuğuna bile uğurlayamıyoruz.

Onların varlığı teselli oluyordu bize.

Orada, sılamızda, kozamızda sanki bin yıldan beri hep yanıp duran bir ışıktı analarımız.

“Bir gün o ışık sönecek, anılar karanlığa gömülecek” diyen sinsi bir his sızlatır dururdu yüreklerimizi…

İşte bir bir sönüyor o ışıklar.

Sadece analarımız değildi kaybettiklerimiz.

Sırtımızı yasladığımız duvarlarımızı, gözyaşı pınarlarımızı da kaybediyorduk.

Gorki’nin dediği gibi, “bir ananın yüreğinde her zaman evladı için dökecek gözyaşı vardır”

Onar ölünce o gözyaşı pınarları da kuruyor.

Yazları analarımıza giderdik.

 Anılarımıza giderdik. Köyde bıraktığımız çocukluğumuza giderdik.

Bilhassa yazlar, hepimiz için biraz annemiz, biraz köyümüz, biraz da çocukluk anılarımızdı. Kendimizi bulmaya, çocukluklarımızı yaşamaya giderdik. 

Şimdi ondan da mahrumuz.

 “Anasız kaldık.”

Analarımızın öldüğüne inandıramıyoruz kendimizi.

Koca koca şehirlerin buhranından kaçıp, koşarak gittiğimiz, köydeki evinde bizi bekleyen yaşlı çınarlarımız bir bir yıkılıyor.

Ş