Gıybet ve İftiranın En Alçakçası

Barla Lahikasının 144.  Mektubu,  Üstad Hazretleri  gıybet ve iftiranın fenalığını anlatmak için yazmıştır. 

“Gıybetin en fena ve en çirkini ve en zâlimâne kısmı, kazf-ı muhsanât (masum insanlara iftira atmak)  nevidir. Yani gözüyle görmüş dört şâhidi göstermeyen bir insanın, bir erkek veya kadın hakkında zinâ isnad etmesidir ki, en kötü bir büyük günahtır ve en zâlimâne bir cinayettir; ehl-i imanın ictimâî hayatını zehirler. Bir hıyânettir, mesud bir ailenin hayatını mahveden bir gadirdir. Evet, Nûr Sûresi, bu hakikatı o kadar şiddetli göstermiş ki vicdan sâhibini titretiyor ve tüylerini ürperttiriyor. ‘Onu işittiğinizde; - Bunu söylemek bize yakışmaz. Haşa bu büyük bir iftiradır’ demeniz gerekmez miydi?”  (Nur Suresi: 16. Ayet) şiddetle ferman ediyor ve diyor ki: “Gözüyle görmüş dört şahidi gösteremeyenin şahitliği reddedilir. Ebediyen onların şahitliğini kabul etmeyiniz. Çünkü yalancıdırlar. Acaba böyle bir iftiraya cesaret eden hangi adam vardır ki, gözüyle görmüş dört şahidi gösterebilir. Kur’an-ı Hakim, bu şartı koşmakla, böyle şeylerde, ağzınızı açmayınız, bu kapıyı kapayınız, demektedir. ‘Onlar çirkin söz ve davranışların yayılmasından hoşlanırlar’ (Nur Suresi: 19.) ayetin tehdidiyle, ‘Öyleleri münafık gibi, ehl-i imanın içtimaî  hayatlarını böyle şâyialar (haber yaymalar) ile ifsad ediyorlar’ diye ifade ediyor. Bilhassa böyle gıybet, namuslu ve haysiyetli kimseler hakkında yapılmışsa ve bilhassa ehl-i ilim hakkında olsa ve bilhassa akıldan hariç bir tarzda olsa, mesela, namuslu bir zat, kendi gayet yakışıklı her cihetle mükemmel ve ailesine tam itimadı olduğu halde; hiçbir cihetle ona mukabil gelmeyen ve onun hizmetkarı hükmünde ve ona nisbeten çirkince bir insan ve dünyada onların bir araya gelmesini hiçbir fıtrat ve vicdanın kabul etmeyeceği bir şekilde o biçare ailesini o şekilde gıybet etmek, bu nevi gıybetin e