Görülmeyen çabanın çığlığı

En çok emek verdiği anlarda, sanki varlığı göz ardı edilmiş gibi hisseden insan, ne yapacağını bilemez. Emeği satır aralarında kaybolur, sesi yankı bulamaz. Saatlerce uğraştığı bir iş, yazdığı bir yazı, hazırladığı bir sunum, özenle düzenlediği bir rapor, evde oluşturduğu düzen… Tüm bu gayretler, yankı bulacağı sahneden uzakta, ışığı sönük bir köşede kaldığında potansiyel enerjisini sessizce yitirir.

Kimi zaman bu durum, insanın içini hüzünle doldurur; değerinin fark edilmediği hissi ruhu ağırlaştırır.

Oysa hayatta kalmanın, ayakta durmanın, gülümsemenin bile bir emeği vardır — sadece fark etmek gerekir. Görülmeyen gayretler, tıpkı toprak altındaki kökler gibidir; bir gün meyvesini verir, sessizliğiyle büyüyen işler, zamanla yankısını bulur.

Hiçbir emek sessizliğin içinde kaybolmaz; bazen sadece doğru zamanın gelmesini bekler.
Yine de insan bu bekleyişte yorulur. Fark edilmemek içsel motivasyonu zayıflatabilir; yapılan onca çabanın karşılık bulmadığını düşünmek, ruhta bir sızı bırakır.

Çünkü en sabırlı insan bile, emeğinin değer gördüğünü hissetmek ister. Görülmek yalnızca takdir edilmek değil; var olduğunun fark edilmesidir. Bu fark ediliş, yeniden güç toplamanın, yola devam etmenin yakıtıdır.

BEDENİN ÖĞRETTİĞİ DENGE

Bedenin işleyişine baktığımızda bu gerçeği açıkça görürüz. Kalbimiz günde yüz binden fazla atış yapar ama sesini duymaz; akciğerlerimiz her nefeste yaşam taşır ama kimse onlara teşekkür etmez.

Karaciğer, böbrek, beyin… Hepsi sessiz, düzenli, uyum içinde çalışır.

İnsan bedeni, bize sessiz çabanın değerini hatırlatır. Çünkü varlığın devamı, gösterişte değil, sürekliliktedir. Ama bazen sessizliğin içinde bile bir mesaj taşınır; söz edilmese de yapılan her iş bir anlam bırakır.

Bazen susmak, neden diye sorgulamamak en güçlü anlatım olur; çünkü değer, devamlılıkla, bilinçle ve kararlılıkla da ifade edilir.

Ne olursa olsun emeğin değerini hissetmek de kritik öneme sahiptir.

Bir hedefe ulaştığımızda ya da bir proj