Gözlük takan çocukların sayısı neden arttı?

1980 ve 1990'ların sonunda, Singapur'daki ebeveynler çocuklarında endişe verici bir değişiklik fark etmeye başladı.

Dışarıdan bakıldığında, o dönemin küçük, tropik ülkedesinde insanların yaşam koşulları büyük ölçüde iyileşiyordu.

Özellikle eğitime erişim, bir nesli dönüştürüyor ve refahın kapılarını açıyordu. Ancak olumsuz bir eğilim de vardı: Daha fazla çocuk miyop oluyordu.

Singapur'un o dönemde keşfedilen ulusal görme krizi durdurlamadı. Uzağı görememe veya miyop olarak da bilinen rahatsızlığın oranları artmaya devam etti.

Bugün genç yetişkinlerde miyop oranı yüzde 80 civarında olan Singapur, "dünyanın miyop başkenti" olarak anılıyor.

Singapur Ulusal Göz Merkezi'nde (SNEC) kıdemli danışman Audrey Chia, "20 yıldır [bu] sorunla uğraşıyoruz, bu yüzden neredeyse duyarsızlaşmış durumdayız" diyor ve ekliyor:

"Singapur'daki hemen hemen herkes artık miyop."

Singapur'da yaşananlar tüm dünyada tekrar ediyor gibi görünüyor.

Amerika Birleşik Devletleri'nde (ABD) yetişkinlerin yaklaşık yüzde 40'ı miyop, bu oran 1971'de yüzde 25'ti.

Oranlar İngiltere'de benzer şekilde yükseldi.

Ancak Güney Kore, Tayvan ve Çin'de yakını görememe sıklığı yüzde 84 ila 97 arasında.

Mevcut eğilimler devam ederse, 2050 yılına kadar dünya nüfusunun yarısı miyop olacak. Ve sorun her zamankinden daha hızlı yayılıyor.

Küresel görme krizinin arka planında ne var?

Uzmanlara göre genetik sadece küçük bir rol oynuyor.

İngiltere'deki Bradford Üniversitesi'nde öğretim görevlisi Neema Ghorbani-Mojarrad, ailesinde miyop görülen bir çocukta rahatsızlığın görülme riskinin artmasına rağmen, tamamen genetik bir miyop vakasının nadir olduğunu söylüyor.

Özellikle dışarıda vakit geçirmeme ve uzun süre yakına odaklanılan okuma gibi etkinliklerin daha önemli olduğu düşünülüyor.

Bu faktörler, çocukların yaşamlarında tamamen olumlu etki yaptığı düşünülen eğitimin miyobun yayılmasını artırdığını açıklıyor.

Elbette eğitimin kendi