28 Şubat'tan beter zulümlere maruz kaldılar

28 Şubat (1997) postmodern darbesi Türkiye'de dindar kesimin üzerine bir kâbus gibi çökmüştü. Başörtülüler üniversitelerden atıldı. İmam hatiplilere katsayı haksızlığı yapıldı. İşadamları ‘yeşil' sermaye diye fişlendi. Partiler yasaklandı. Esad Coşan ve Fethullah Gülen gibi kanaat önderleri sürgün edildi, haklarında idam talebiyle davalar açıldı.

Sonra devran değişti. İmam hatiplerin önü açıldı. Başörtüsü sorunu aşıldı. Dün zenci muamelesi gören insanlar iktidara geldi. 28 Şubat öncesi demokrasiye mesafeli duran, hatta onu tramvay gibi gören zihniyet, ilk dönemlerde yaşadıklarından ders çıkardıklarını ve demokrasinin önemini anladıklarını söylüyorlardı. Eski gömleklerini çıkardıklarını söylemeleri ve demokrasi yönünde attıkları adımlarla içerde ve dışarda birçok demokratın desteğini kazandılar. İslami değerlerle demokrasiyi sentezleyen bu yaklaşım beni de umutlandırmıştı. Karanlık ve zulüm dolu günler geride kalacak, Türkiye Avrupa standartlarında bir demokrasi olacak, yolsuzluklar bitecek, ülke kalkınacak, Türkiye dünyada hak ettiği ağırlığa kavuşacak diye düşünüyorduk.

Heyhat, tam da özgürlükleri ve daha demokratik bir Türkiye'yi hayal ederken, iktidardakiler öyle bir dönüşüm yaşadı ki, ülke 28 Şubat'tan beter zulümlere maruz kaldı. Erdoğan ve yakın çevresi gibi düşünmeyen, en küçük yanlışlarını dile getirenler, Abdullah Gül, Arınç, Yaşar Yakış gibi kurucular bile olsa anında hain diye yaftalandılar.

Can Dündar'dan Fehmi Koru'ya, Gülay Göktürk'ten Hidayet Karaca'ya, Etyen Mahçupyan'dan Hasan Cemal'e her gün genişleyen bir düşman listesi söz konusu. 28 Şubat'ta başörtülü öğrenci ve öğretmenler okullara alınmazken, şimdi ellerine kelepçe vurulup hapse atılıyor.    

Şubat ayının soğukluğunu iliklerimize kadar hissettiğimiz o darbe sürecinde okullar ve yurtlar sık sık irtica teftişinden geçirilirken şimdi oku