Gurbette pazarın yolunu göstermek nasıl olacak?

İşte Akpınar'ın TR724.com 'da yayınlanan yazısı... 

Zulüm düzeni 15 Temmuz sonrası zirveye ulaştı. Meş’um darbe tiyatrosu sonrasında ülke okuyan, yazan, düşünen, üreten insanlara cehenneme döndü. Hizmet insanları için travmatik, dramatik bir süreç başladı. Zira ülkede demokrasinin, hukukun, temel insan haklarının kırıntısının kalmadığı bir döneme girilmişti. “Darbe” gerekçesiyle iktidar dilediğini yapabiliyordu. Mafyatik yollarla mala çöküyor; sorgusuz sualsiz, kadın, bebek, yaşlı insanları hapislere dolduruyordu.

15 Temmuzu müteakip canını, malını güvende hissetmeyen pek çok insan ülkeyi terketmek zorunda kaldı. Bu, aniden bastıran felaket gibi şok halinde gelen zorunlu hicretti. Kimisi çoluk çocuğuyla çıkabildi, kimi tek başına. Balkan Harplerinde, Kafkas göçlerinde yaşanana benzer insanlar hızla ülkesinden uzaklaştı. Bir nesil yetişsin diye servetini, ömrünü, huzurunu feda ettiği vatanından kaçarcasına ayrıldı. Tıpkı ilk muhacirler gibi!

Bu zorunlu Hicrette de Ensar vardı, Necaşiler vardı, Muhacirler vardı. Önceden göçenler son gelenlere muhacir oldu. Necaşi sıcaklığında kucaklayan ülkeler, yöneticiler çıktı. Ensar evlerini açtı, imkânlarını paylaştı. Dün Anadolu’nun bakıp gördüğü ülkeler şimdi Anadolu’nun yiğit insanlarının yarasını sarmak, derdini paylaşmak için didiniyor. Zorunlu Hicret nefis terbiyesi ve dünya açısından tam bir sıfırlanma yaşattı bize. Çıkabilenler hapistekilere göre elbette şanslıydı ama zorlu bir yaşam mücadelesi başlamıştı. Makamlar, mallar, evler, itibarlar hep geride kalmıştı.

İnsanlar yurt dışına sınırlı imkânlarla çıkabildiler. Bu, zulüm düzeninden kurtulmak anlamına gelse de devasa zorlukların başlangıcıydı. İnsanlar dilini, hukukunu, âdetini bilmedikleri bir ülkede en dipten tırmanmak zorundaydılar. Geçen sürede pek çoğu bir işe başlayamadı; hazırı tüketmekle, toprağa tırnağını geçirmek için çabalamakla meşguller.

Önümüzdeki 3-5 yıl içinde b