'Halil Şimşek hocamın ardından'

Halil Şimşek Hocamın vefat haberini aldığımda New York saati ile öğleden sonra 1:42’ydi. Sebepler planında beklenen bir sondu. Ama benim dünyam o haberi alır almaz başıma yıkıldı sanki. Gök kubbe üzerime çökmüş gibiydi. Alp dağlarının bütün ağırlığını omuzumda hissediyordum. Bir dostumu kaybetmiştim. Candan bir arkadaşımı yitirmiştim. İç-dışı bir, sözü özüne, özü sözüne denk ve gönlü zenginlerden zengin bir kardeşimi ebediyete uğurlamıştım. Yıkıldım.

 

Beklenen bir sondu dedim yukarıda. Evet öyleydi. Günde üç-dört defa haberleştiğimiz dostlar söylemişti bunu. Ama sebepler üstü müsebbibü’l esbaba müracaatın adı olan dua ile her şey belki de değişirdi. Ümidimiz, beklentimiz, niyazımız, duamız oydu. Yaklaşık son 30 yılını geçirdiği ve Stuttgart’dan Köln’e, oradan Frankfurt’a kadar belki de her bir karışında hizmet adına alın terinin olduğu Almanya’daki vefalı dostları başta olmak üzere dünyanın dört bir yanında kendisine ismen sağlık, sıhhat ve afiyet bulması için dualar ediliyordu. Allah mutlak kudreti ve külli iradesi ile bu duaları ayniyle kabul edebilirdi. Haşa ve kella, vefat ettiğine göre bu duaları kabul etmedi demem. Üstad’ın yaklaşımı ile belki de duaları ayniyle kabul etmemek suretiyle kabul etti derim. Belki o dualara çok daha güzel bir biçimde icabette bulunacak derim. Kim bilir? Evet, nihai hüküm O’na ait. Son söz O’nun. O’ndan geldik O’na gideceğiz. Ne zaman geleceğimizi de ne zaman Kendisine döneceğimizi de sadece O bilir. Kur’an’ın ifadesiyle ecel geldiğinde ne bir saat ileri ne de bir saat geri.

Yapmakta olduğu şeyi bırakmış ölüm haberinin üzüntüsü ile adeta yarı felç bir vaziyette iken Hocaefendi’nin oradan bir arkadaş aradı. Vefat haberini kendisine vermişler. O da “A